De deur die je achter je dicht sloeg botsend op mijn onbegrip Het werkwoord dat je maar niet vervoegt al staat het water je tot ver boven elke lip Dat imago zorgvuldig aangemeten zogezegd […]
Zou jij ’t hem zeggen?
Haar handen rusten op haar bolle buik. Zelfs haar zwangerschapskleren spannen er nu mooi rond. Ze straalt. Ze slaapt slecht, ze is moe, haar peuter is vermoeiend, het werk wordt wat veel, pendelen al helemaal. Maar ze straalt. Ze wordt bijna voor de tweede keer mama en ik heb ze nog nooit zo chill en tevreden gezien.
Ik denk dat ik net mijn foef aan elkaar heb geplakt.
Dag Internet, ik ben achterlijk stoem geweest vandaag. En nu ga ik al mijn achterlijke stoemheid hier gewoon eens etaleren op mijn blog, omdat ik er geen fucks meer om geef en omdat ik bloggen leuk vind. En omdat zelfspot de beste is.
Ik ga rijk worden! En gelukkig!
Ok, vraag me niet hoe ik op deze site beland ben. Ik was een blog aan ’t lezen en dan heb ik doorgeklikt en dan nog eens en dan nog eens. Soit, ineens zat ik op deze site en ik wil die graag eens heel uitgebreid reviewen.
De site is Goop en je vindt er onder andere verschillende soorten ‘Dust’ van Gwyneth Paltrow. Ik kom daar later nog op terug. Op die potjes poeder.
De eerste afbeelding die in het oog sprong was deze:
Ojoo mama, een jongen wil mij kussen!
“Er is een jongen verliefd op mij en hij wil mij heel de tijd kussen. Ieuw!” The struggle is zeer real voor mijn 5-jarige. Er zijn nu twee Ömers. Er is een kus-Ömer en een gewone Ömer. De gewone zit in broer zijn klas. Die is cool en het onderscheid is zeer belangrijk om de naschoolse verhalen te kunnen volgen.
Verblind
Ze dartelde op de vertrouwde muziek in de heerlijk verwarmde tent. Elk woord had ze al honderden keren gehoord.
Open brief aan de makelaar.
Liefste makelaar,
Jij en ik moeten elkaar vaak ontmoeten nu en dat is dik tegen je zin. Ik snap het, je ziet liever geen alleenstaande mama komen met haar 2 kleuters. Single mama’s kunnen vast niet werken en hebben sowieso niet voldoende inkomen voor de woning die te huur staat. We kunnen geen van allen rekenen en uitrekenen wat er wel of niet in ons budget zou passen. Onze kinderen zijn kleine varkentjes die hun omgeving vuil en kapot maken en waarschijnlijk ook luid, heel luid. Zonder partners zijn wij verloren schapen die niet voor onszelf kunnen zorgen, laat staan dat we een huis kunnen huren. Ik begrijp het helemaal.
En ik zit niet eens op Tinder.
“Ah, geen trouwring?” Ok, neen, je bent niet serieus. Dit kan onmogelijk nooit werken voor jou als openingszin. Zo waar als ik dit schrijf, was hij een halfuur later succesvol aan het aanpappen met een getrouwde vrouw. Ik ben vergeten of ze haar trouwring aanhad of niet, maar ze was (en is) absoluut wel getrouwd.
Nieuwjaarsbrief
Bouw je eiland in een bos. Terwijl de wereld achter de bomen voorbij raast. Plant vlinders en peren en een beetje vuur om op te warmen. Vul het met muziek. En maak een fort van […]
Waar is de start?
Aanmelden is om 17u en het startsignaal om 20u30. Daartussen heb je tijd hoor. Alles rustig. Tijd om iets te eten, nog goed te hydrateren, tijd om nog eens vlug te plassen en je playlist nog eens te overlopen. Je doolt wat rond en geniet van de sfeer en de joligheid, de opwarmende mensen.
Ik wil gewoon. Mijn gezin terug. Geven aan mijn kinderen.
Ik voel me bedrogen en geïnspireerd tegelijkertijd.
* Ik zal het maar meteen zeggen: Jullie zijn zeer uitgesproken meningen van mij gewoon, maar deze blogpost is allesbehalve zwart-wit. Het is grijs, met roze en paars en groen en oranje. Ik heb er dus wat meer woorden voor nodig, dat heb je nu eenmaal met nuance.*
Daar stond ze dan. Dé vrouw achter dat belachelijk succesvolle online magazine. Belachelijk omdat het op zo’n minikorte tijd zoveel harten wist te veroveren, inclusief het mijne. Ik lees elk artikel heilig, heb imaginair ook al voor hun geschreven en vaak gedacht bij het schrijven van teksten “Is dit wel Charlie genoeg?”
Wat lief van je!
Het zijn eigenlijk helemaal je zaken niet, maar bedankt om ernaar te vragen. Ja, het is waar wat je zegt, het is veel erger voor de kinderen dan voor mij. Bedankt om me daar nog eens op te wijzen, daar had ik echt behoefte aan. Altijd fijn, toch? Wanneer mensen zeggen hoe hard je gedrag je kinderen kwetst. Neen, ik weet niet hoe ze het opvatten, ze zijn piepjong, ik heb geen graadmeter voor hun gevoelens, want zij kunnen ze nog niet uitdrukken. Ja, echt verschrikkelijk dat ze al die spanningen aanvoelen, heel blij dat je dat nog eens benoemt.
Mindful vissen en Netflix
Ga je wel eens vissen? Ze vroeg het mij in een penthouse cocktailbar in Brussel. De vraag an sich voelde letterlijk misplaatst. Neen dus, het lijkt me de saaiste “bezigheid” der bezigheden. Bespaar me ineens ook hoeveel rust de natuur je geeft en hoe mindful je ervan wordt. Je drinkt dure Gin, je rookt ultrafijne sigaretten en je hakken zijn hoger dan mijn balpen. Je maakt hier niemand iets wijs, trut.
Expats in Antwerpen Centraal
Nog veertig minuten in het mooiste station dat hij ooit had gezien en hij had er al een heleboel gezien. Dat moest wel voorbijvliegen, maar ik moest zo dringend plassen. Het uitzicht mag nog mooi zijn, als je zo dringend moet, dan kan je er niet van genieten. Ik vond het niet meteen en bij gebrek aan personeel en duidelijk bewegwijzering vroeg ik hulp aan de mensen die het meest van al vertrouwd zijn met stations.
Eat this, Q-music! #LekkersteMama
Ik zit niet vlug op mijn feministisch paard. Tot voor heel kort wist ik niet eens dat ik een feministisch paard had. De affiche voor de E3-prijs in Harelbeke vond ik grappig, stereotiepen in reclamespotjes […]
Wat is er mis met dit onderbroek?
Elke ochtend voer ik een zeer interessante fashionconversatie met mijn dochter. We overwegen wat ze die dag zal dragen. Dat komt erop neer dat zij elke dag haar “Bianca-rokje” wil dragen en dat ik praktische moederlijke argumenten aanhaal zoals: turnles, regenweer, het bewuste rokje zit in de was en het argument dat nooit luidop wordt gezegd “mama heeft fucking veel geld betaald voor al je andere kleren, gun ze toch gewoon een blik!”. We komen er altijd relatief vlug uit en dan kunnen we verder met de ochtendroutine. Ik heb dit gesprekje/onderhandeling aanvaard als een deel van de ochtend en vind het wel prima eigenlijk.
Mensen die ik stiekem een beetje veroordeel.
Ik ben een positivo. Irritant optimistisch. Dat positief zijn, is een beetje ingebakken (een klein beetje maar, als ik er echt over nadenk) en grotendeels aangeleerd en positief geconditioneerd. Ervaring en overtuiging hebben me namelijk geleerd dat hoe positiever ik naar de wereld kijk, hoe mooier hij wordt. En toch, zijn er soms mensen waar ik eens scheef naar kijk. Omdat ik ze niet begrijp, omdat ik ze ook niet echt wil begrijpen of omdat ze gewoon idioot zijn.
1) Racisten. Kijk, je mag me allerlei theorieën geven over angst voor het onbekende. Je mag ook
Voetbal: WEL een feest!
Crowdfunding nog maar eens… De honk, supportershome van de Ajacieden, brandde vorige week. Een brand die opzettelijk werd aangestoken. Natuurlijk wil ik er handen en schouders terug onder zetten. Anderlecht zit in mijn hart en het logische gevolg is dat Ajax ook in mijn hart zit.
Voetbal, mijn voetbal, zoals het bestaat in mijn leven, is één van de mooiste dingen die er bestaan. Ik zie het in mijn zoon die dagelijks tegen een balletje sjot. Ik zie het in mijn jeugdherinneringen toen ik als kleine meid mee mocht naar het gigantische stadion van Anderlecht. We stonden op staanplaatsen die nu niet meer bestaan, maar een doorgang zijn geworden naar zitplaatsen. Ik kreeg een hamburger van mijn broer en escargots in een te pikant soepje dat ik toch maar opdronk omdat ik niet flauw wilde doen. Paars-wit, omdat dat nu eenmaal de kleuren van mijn nest waren. Zo gaat dat meestal. Als kind waren het vooral de sfeer en alles rond het stadion dat me boeide. Pas thuis op een scherm ontdekte ik het spel, de strategie, de techniek. Ik werd gebeten en het heeft me nooit meer losgelaten.
Ode aan de enige echte ploetermoeder!
* Een stukje vanonder het stof gehaald voor al wie daar vandaag nood aan zou hebben.*
Allerliefste ploetermoeder,
Je jongleert met pampers, body’s, bananen, betterfoodkoekjes, zeemvellen en washandjes. Je multitasked het (op)voeden, kleden, spelen, lezen, was bijhouden, pc-bankieren, strijken, afstoffen en dweilen. Je bent gelukkig wanneer jullie allebei de uitputting wegdenken en tijd maken om bij te praten, samen een filmpje te kijken en gezellig onder de dekens te kruipen.
sleepingincleansheets.com 