Crowdfunding nog maar eens… De honk, supportershome van de Ajacieden, brandde vorige week. Een brand die opzettelijk werd aangestoken. Natuurlijk wil ik er handen en schouders terug onder zetten. Anderlecht zit in mijn hart en het logische gevolg is dat Ajax ook in mijn hart zit.

Voetbal, mijn voetbal, zoals het bestaat in mijn leven, is één van de mooiste dingen die er bestaan. Ik zie het in mijn zoon die dagelijks tegen een balletje sjot. Ik zie het in mijn jeugdherinneringen toen ik als kleine meid mee mocht naar het gigantische stadion van Anderlecht. We stonden op staanplaatsen die nu niet meer bestaan, maar een doorgang zijn geworden naar zitplaatsen. Ik kreeg een hamburger van mijn broer en escargots in een te pikant soepje dat ik toch maar opdronk omdat ik niet flauw wilde doen. Paars-wit, omdat dat nu eenmaal de kleuren van mijn nest waren. Zo gaat dat meestal. Als kind waren het vooral de sfeer en alles rond het stadion dat me boeide. Pas thuis op een scherm ontdekte ik het spel, de strategie, de techniek. Ik werd gebeten en het heeft me nooit meer losgelaten.