Hij draagt een armband met toverdiamanten, helemaal zelfgemaakt. Roze, paarse, blauwe, bloemetjes, hartjes en vlindertjeskraaltjes aan een licht versleten elastiekje, netjes dichtgeknoopt door zijn juf. Een echte toverarmband, hij kan ermee sturen, op het dak […]
Hi there,
For months I have pissed myself every single time I thought about going on vacation with my kids. Partly because they can go from cute kittens to not so cute kittens in five two seconds. Partly because, even though they talk all the time, the conversation is always a bit, well, childish.
Het was zo’n avond. Zo’n avond waarbij het eerste dat ik deed wanneer de kindjes in bed lagen, een glas wijn uitschenken was. Zo’n avond die ongelooflijk kenmerkend is voor de rollercoaster die het single ouderschap is. Voor iemand die best wel weet wat ze wil, is deze rollercoaster eigenlijk strontvervelend.
“Er is een jongen verliefd op mij en hij wil mij heel de tijd kussen. Ieuw!” The struggle is zeer real voor mijn 5-jarige. Er zijn nu twee Ömers. Er is een kus-Ömer en een gewone Ömer. De gewone zit in broer zijn klas. Die is cool en het onderscheid is zeer belangrijk om de naschoolse verhalen te kunnen volgen.
Liefste makelaar,
Jij en ik moeten elkaar vaak ontmoeten nu en dat is dik tegen je zin. Ik snap het, je ziet liever geen alleenstaande mama komen met haar 2 kleuters. Single mama’s kunnen vast niet werken en hebben sowieso niet voldoende inkomen voor de woning die te huur staat. We kunnen geen van allen rekenen en uitrekenen wat er wel of niet in ons budget zou passen. Onze kinderen zijn kleine varkentjes die hun omgeving vuil en kapot maken en waarschijnlijk ook luid, heel luid. Zonder partners zijn wij verloren schapen die niet voor onszelf kunnen zorgen, laat staan dat we een huis kunnen huren. Ik begrijp het helemaal.
* Ik zal het maar meteen zeggen: Jullie zijn zeer uitgesproken meningen van mij gewoon, maar deze blogpost is allesbehalve zwart-wit. Het is grijs, met roze en paars en groen en oranje. Ik heb er dus wat meer woorden voor nodig, dat heb je nu eenmaal met nuance.*
Daar stond ze dan. Dé vrouw achter dat belachelijk succesvolle online magazine. Belachelijk omdat het op zo’n minikorte tijd zoveel harten wist te veroveren, inclusief het mijne. Ik lees elk artikel heilig, heb imaginair ook al voor hun geschreven en vaak gedacht bij het schrijven van teksten “Is dit wel Charlie genoeg?”
Ik zit niet vlug op mijn feministisch paard. Tot voor heel kort wist ik niet eens dat ik een feministisch paard had. De affiche voor de E3-prijs in Harelbeke vond ik grappig, stereotiepen in reclamespotjes […]
Elke ochtend voer ik een zeer interessante fashionconversatie met mijn dochter. We overwegen wat ze die dag zal dragen. Dat komt erop neer dat zij elke dag haar “Bianca-rokje” wil dragen en dat ik praktische moederlijke argumenten aanhaal zoals: turnles, regenweer, het bewuste rokje zit in de was en het argument dat nooit luidop wordt gezegd “mama heeft fucking veel geld betaald voor al je andere kleren, gun ze toch gewoon een blik!”. We komen er altijd relatief vlug uit en dan kunnen we verder met de ochtendroutine. Ik heb dit gesprekje/onderhandeling aanvaard als een deel van de ochtend en vind het wel prima eigenlijk.
Ik ben een positivo. Irritant optimistisch. Dat positief zijn, is een beetje ingebakken (een klein beetje maar, als ik er echt over nadenk) en grotendeels aangeleerd en positief geconditioneerd. Ervaring en overtuiging hebben me namelijk geleerd dat hoe positiever ik naar de wereld kijk, hoe mooier hij wordt. En toch, zijn er soms mensen waar ik eens scheef naar kijk. Omdat ik ze niet begrijp, omdat ik ze ook niet echt wil begrijpen of omdat ze gewoon idioot zijn.
1) Racisten. Kijk, je mag me allerlei theorieën geven over angst voor het onbekende. Je mag ook
Crowdfunding nog maar eens… De honk, supportershome van de Ajacieden, brandde vorige week. Een brand die opzettelijk werd aangestoken. Natuurlijk wil ik er handen en schouders terug onder zetten. Anderlecht zit in mijn hart en het logische gevolg is dat Ajax ook in mijn hart zit.
Voetbal, mijn voetbal, zoals het bestaat in mijn leven, is één van de mooiste dingen die er bestaan. Ik zie het in mijn zoon die dagelijks tegen een balletje sjot. Ik zie het in mijn jeugdherinneringen toen ik als kleine meid mee mocht naar het gigantische stadion van Anderlecht. We stonden op staanplaatsen die nu niet meer bestaan, maar een doorgang zijn geworden naar zitplaatsen. Ik kreeg een hamburger van mijn broer en escargots in een te pikant soepje dat ik toch maar opdronk omdat ik niet flauw wilde doen. Paars-wit, omdat dat nu eenmaal de kleuren van mijn nest waren. Zo gaat dat meestal. Als kind waren het vooral de sfeer en alles rond het stadion dat me boeide. Pas thuis op een scherm ontdekte ik het spel, de strategie, de techniek. Ik werd gebeten en het heeft me nooit meer losgelaten.
* Een stukje vanonder het stof gehaald voor al wie daar vandaag nood aan zou hebben.*
Allerliefste ploetermoeder,
Je jongleert met pampers, body’s, bananen, betterfoodkoekjes, zeemvellen en washandjes. Je multitasked het (op)voeden, kleden, spelen, lezen, was bijhouden, pc-bankieren, strijken, afstoffen en dweilen. Je bent gelukkig wanneer jullie allebei de uitputting wegdenken en tijd maken om bij te praten, samen een filmpje te kijken en gezellig onder de dekens te kruipen.
Een paar maanden geleden vroeg de stadsdichter aan zijn inwoners om het stadsgedicht te vertalen naar de moedertalen van de Gentenaars (er zijn er 160!!). Mijn moedertaal had hij al met verve neergepend. De taal van de moeder daarentegen, die spreek ik ook.
Ik vertaalde zijn gedicht op zijn kleuters. En dat staat nu in een boekje verkrijgbaar in de winkels van de stadsmusea. Ik geef jullie alvast het origineel en het kleutergedicht mee.
Lief klein fantasiebolletje van mij, De wereld is mooi, wat ze ook zeggen. De zon kan in de zomer je blondje kopje nog blonder maken en je witte velletje een beetje roder. Je zus mag […]
Mijn schaapje is nog niet wakker. Ik mag pas opstaan wanneer mijn schaapje wakker is. Soms word ik wakker en is mijn schaapje ook al wakker! Dan zegt mama dat we laat zijn en dat we ons moeten haasten. Maar wanneer het niet zo laat is, dan zegt mama toch ook dat we niet mogen treuzelen. Eigenlijk mogen we ’s morgens nooit treuzelen. Broer is al wakker, die is altijd voor mij wakker. Hij moet stilletjes zijn, want mama en papa mogen het niet horen. Zij vinden het superbelangrijk om minstens te slapen tot het schaapje wakker is. Ik begrijp niet waarom, slapen is echt saai! Ik wou dat ik nooit meer moest gaan slapen.
sleepingincleansheets.com 