Haar handen rusten op haar bolle buik. Zelfs haar zwangerschapskleren spannen er nu mooi rond. Ze straalt. Ze slaapt slecht, ze is moe, haar peuter is vermoeiend, het werk wordt wat veel, pendelen al helemaal. Maar ze straalt. Ze wordt bijna voor de tweede keer mama en ik heb ze nog nooit zo chill en tevreden gezien.
Dag Internet, ik ben achterlijk stoem geweest vandaag. En nu ga ik al mijn achterlijke stoemheid hier gewoon eens etaleren op mijn blog, omdat ik er geen fucks meer om geef en omdat ik bloggen leuk vind. En omdat zelfspot de beste is.
Ok, vraag me niet hoe ik op deze site beland ben. Ik was een blog aan ’t lezen en dan heb ik doorgeklikt en dan nog eens en dan nog eens. Soit, ineens zat ik op deze site en ik wil die graag eens heel uitgebreid reviewen.
De site is Goop en je vindt er onder andere verschillende soorten ‘Dust’ van Gwyneth Paltrow. Ik kom daar later nog op terug. Op die potjes poeder.
De eerste afbeelding die in het oog sprong was deze:
Ze dartelde op de vertrouwde muziek in de heerlijk verwarmde tent. Elk woord had ze al honderden keren gehoord.
“Ah, geen trouwring?” Ok, neen, je bent niet serieus. Dit kan onmogelijk nooit werken voor jou als openingszin. Zo waar als ik dit schrijf, was hij een halfuur later succesvol aan het aanpappen met een getrouwde vrouw. Ik ben vergeten of ze haar trouwring aanhad of niet, maar ze was (en is) absoluut wel getrouwd.
Bouw je eiland in een bos. Terwijl de wereld achter de bomen voorbij raast. Plant vlinders en peren en een beetje vuur om op te warmen. Vul het met muziek. En maak een fort van […]
Aanmelden is om 17u en het startsignaal om 20u30. Daartussen heb je tijd hoor. Alles rustig. Tijd om iets te eten, nog goed te hydrateren, tijd om nog eens vlug te plassen en je playlist nog eens te overlopen. Je doolt wat rond en geniet van de sfeer en de joligheid, de opwarmende mensen.
* Ik zal het maar meteen zeggen: Jullie zijn zeer uitgesproken meningen van mij gewoon, maar deze blogpost is allesbehalve zwart-wit. Het is grijs, met roze en paars en groen en oranje. Ik heb er dus wat meer woorden voor nodig, dat heb je nu eenmaal met nuance.*
Daar stond ze dan. Dé vrouw achter dat belachelijk succesvolle online magazine. Belachelijk omdat het op zo’n minikorte tijd zoveel harten wist te veroveren, inclusief het mijne. Ik lees elk artikel heilig, heb imaginair ook al voor hun geschreven en vaak gedacht bij het schrijven van teksten “Is dit wel Charlie genoeg?”
Het zijn eigenlijk helemaal je zaken niet, maar bedankt om ernaar te vragen. Ja, het is waar wat je zegt, het is veel erger voor de kinderen dan voor mij. Bedankt om me daar nog eens op te wijzen, daar had ik echt behoefte aan. Altijd fijn, toch? Wanneer mensen zeggen hoe hard je gedrag je kinderen kwetst. Neen, ik weet niet hoe ze het opvatten, ze zijn piepjong, ik heb geen graadmeter voor hun gevoelens, want zij kunnen ze nog niet uitdrukken. Ja, echt verschrikkelijk dat ze al die spanningen aanvoelen, heel blij dat je dat nog eens benoemt.
Ga je wel eens vissen? Ze vroeg het mij in een penthouse cocktailbar in Brussel. De vraag an sich voelde letterlijk misplaatst. Neen dus, het lijkt me de saaiste “bezigheid” der bezigheden. Bespaar me ineens ook hoeveel rust de natuur je geeft en hoe mindful je ervan wordt. Je drinkt dure Gin, je rookt ultrafijne sigaretten en je hakken zijn hoger dan mijn balpen. Je maakt hier niemand iets wijs, trut.
Nog veertig minuten in het mooiste station dat hij ooit had gezien en hij had er al een heleboel gezien. Dat moest wel voorbijvliegen, maar ik moest zo dringend plassen. Het uitzicht mag nog mooi zijn, als je zo dringend moet, dan kan je er niet van genieten. Ik vond het niet meteen en bij gebrek aan personeel en duidelijk bewegwijzering vroeg ik hulp aan de mensen die het meest van al vertrouwd zijn met stations.
Ik ben een positivo. Irritant optimistisch. Dat positief zijn, is een beetje ingebakken (een klein beetje maar, als ik er echt over nadenk) en grotendeels aangeleerd en positief geconditioneerd. Ervaring en overtuiging hebben me namelijk geleerd dat hoe positiever ik naar de wereld kijk, hoe mooier hij wordt. En toch, zijn er soms mensen waar ik eens scheef naar kijk. Omdat ik ze niet begrijp, omdat ik ze ook niet echt wil begrijpen of omdat ze gewoon idioot zijn.
1) Racisten. Kijk, je mag me allerlei theorieën geven over angst voor het onbekende. Je mag ook
Crowdfunding nog maar eens… De honk, supportershome van de Ajacieden, brandde vorige week. Een brand die opzettelijk werd aangestoken. Natuurlijk wil ik er handen en schouders terug onder zetten. Anderlecht zit in mijn hart en het logische gevolg is dat Ajax ook in mijn hart zit.
Voetbal, mijn voetbal, zoals het bestaat in mijn leven, is één van de mooiste dingen die er bestaan. Ik zie het in mijn zoon die dagelijks tegen een balletje sjot. Ik zie het in mijn jeugdherinneringen toen ik als kleine meid mee mocht naar het gigantische stadion van Anderlecht. We stonden op staanplaatsen die nu niet meer bestaan, maar een doorgang zijn geworden naar zitplaatsen. Ik kreeg een hamburger van mijn broer en escargots in een te pikant soepje dat ik toch maar opdronk omdat ik niet flauw wilde doen. Paars-wit, omdat dat nu eenmaal de kleuren van mijn nest waren. Zo gaat dat meestal. Als kind waren het vooral de sfeer en alles rond het stadion dat me boeide. Pas thuis op een scherm ontdekte ik het spel, de strategie, de techniek. Ik werd gebeten en het heeft me nooit meer losgelaten.
Over die Gouden Schoen is het laatste woord wellicht nog niet gezegd en ik laat het ook met plezier over aan de experts . Wel, behalve op Twitter dan, maar daar mag iedereen gelijk wat zeggen.
Ik beschouw mezelf echter wel degelijk een expert en zelfs een doorgedreven ervaringsdeskundige in een ander domein, dat van de vrouw. Om een lukraak voorbeeld erbij te nemen, deze vrouw. De vrouw van Gilles De Bilde.
Lief klein fantasiebolletje van mij, De wereld is mooi, wat ze ook zeggen. De zon kan in de zomer je blondje kopje nog blonder maken en je witte velletje een beetje roder. Je zus mag […]
De feiten zijn gekend. Op 18 mei 2014 werd Anderlecht voor de 33ste keer landskampioen. De titel weerspiegelde geenszins het gespeelde seizoen. Anderlecht herpakte zich in de play-offs en kreeg wind mee van de andere ploegen die het zelf niet geweldig deden en behaalden zo op het nippertje die felbegeerde 33ste streep op hun palmares. Dat de supporters hieraan hadden bijgedragen, is een understatement. Luider roepen op het moment dat de ploeg kopje onder dreigt te gaan, is wat ons sterk maakt. Het kan zelfs het tij helemaal doen keren of moet ik jullie nog herinneren aan de legendarische wedstrijd in het Emirates Stadium?
Mijn relatie met het stakingsrecht is een haat-liefdeverhouding geworden. Ik begrijp goed waar het stakingsrecht en de vakbonden vandaan komen. Ik ben dan wel geen historica, maar ik heb Daens ook gezien. Dat de noden en de discussies sindsdien veranderd zijn, lijkt me logisch. Wie ben ik om te zeggen dat de redenen om te staken tegenwoordig niet gerechtvaardigd zijn?
sleepingincleansheets.com 