Een paar maanden geleden vroeg de stadsdichter aan zijn inwoners om het stadsgedicht te vertalen naar de moedertalen van de Gentenaars (er zijn er 160!!). Mijn moedertaal had hij al met verve neergepend. De taal van de moeder daarentegen, die spreek ik ook.
Ik vertaalde zijn gedicht op zijn kleuters. En dat staat nu in een boekje verkrijgbaar in de winkels van de stadsmusea. Ik geef jullie alvast het origineel en het kleutergedicht mee.
Over die Gouden Schoen is het laatste woord wellicht nog niet gezegd en ik laat het ook met plezier over aan de experts . Wel, behalve op Twitter dan, maar daar mag iedereen gelijk wat zeggen.
Ik beschouw mezelf echter wel degelijk een expert en zelfs een doorgedreven ervaringsdeskundige in een ander domein, dat van de vrouw. Om een lukraak voorbeeld erbij te nemen, deze vrouw. De vrouw van Gilles De Bilde.
Lief klein fantasiebolletje van mij, De wereld is mooi, wat ze ook zeggen. De zon kan in de zomer je blondje kopje nog blonder maken en je witte velletje een beetje roder. Je zus mag […]
*Update: Op 09/01/2015 wijdt Hautekiet zijn programma aan dit thema en mag ik deze blogpost kort toelichten. Tune in om 9u op Radio 1! http://www.radio1.be/hautekiet/scheiden-mensen-te-snel *
Dit is zonder meer de moeilijkste blogpost die ik tot nu toe heb proberen schrijven. Ik heb al minstens zeven keer alles gewist om opnieuw te beginnen.
Na de weddingboom en de babyboom, ben ik nu willens nillens in een verschrikkelijke echtscheidingsgolf beland. Nu probeer ik hier al een tijdje een samenhangende tekst over te schrijven en dat met een welbepaald doel. Ik wil namelijk pleiten voor minder scheidingen en meer liefdevol en niet zo liefdevol samen zijn. Het probleem is dat ik mezelf bij momenten hypocriet vind tijdens het schrijven. Want het lijkt alsof mijn relatie perfect is en dat is hij zeker niet (ebjem?). Het andere probleem is dat ik bang ben om mensen te kwetsen zonder dat ik het kwetsend bedoel.
Loslaten dan maar, wat maakt het uit? Wel, veel eigenlijk. Heel deze blog is er gekomen omdat ik wilde schrijven en in dat schrijven wilde groeien. Er is zelfs een stiekeme droom om ooit een roman te schrijven. Als het dan niet lukt om een blogpost te schrijven over een specifiek onderwerp, vind ik dat vervelend. Heel vervelend! Dus ga ik het doen, ik ga het gewoon doen.
Mijn schaapje is nog niet wakker. Ik mag pas opstaan wanneer mijn schaapje wakker is. Soms word ik wakker en is mijn schaapje ook al wakker! Dan zegt mama dat we laat zijn en dat we ons moeten haasten. Maar wanneer het niet zo laat is, dan zegt mama toch ook dat we niet mogen treuzelen. Eigenlijk mogen we ’s morgens nooit treuzelen. Broer is al wakker, die is altijd voor mij wakker. Hij moet stilletjes zijn, want mama en papa mogen het niet horen. Zij vinden het superbelangrijk om minstens te slapen tot het schaapje wakker is. Ik begrijp niet waarom, slapen is echt saai! Ik wou dat ik nooit meer moest gaan slapen.
De feiten zijn gekend. Op 18 mei 2014 werd Anderlecht voor de 33ste keer landskampioen. De titel weerspiegelde geenszins het gespeelde seizoen. Anderlecht herpakte zich in de play-offs en kreeg wind mee van de andere ploegen die het zelf niet geweldig deden en behaalden zo op het nippertje die felbegeerde 33ste streep op hun palmares. Dat de supporters hieraan hadden bijgedragen, is een understatement. Luider roepen op het moment dat de ploeg kopje onder dreigt te gaan, is wat ons sterk maakt. Het kan zelfs het tij helemaal doen keren of moet ik jullie nog herinneren aan de legendarische wedstrijd in het Emirates Stadium?
Mijn relatie met het stakingsrecht is een haat-liefdeverhouding geworden. Ik begrijp goed waar het stakingsrecht en de vakbonden vandaan komen. Ik ben dan wel geen historica, maar ik heb Daens ook gezien. Dat de noden en de discussies sindsdien veranderd zijn, lijkt me logisch. Wie ben ik om te zeggen dat de redenen om te staken tegenwoordig niet gerechtvaardigd zijn?
Een doorzichtige blouse en een gitzwarte beha die wel heel goed gevuld was. Die tieten, daar kon je gewoon niet naast kijken. Ik kan dat wel appreciëren, bij gebrek aan goed gevulde beha, moet ik mijn plezier vinden in die van een ander. Zeker als het iemand is die er wel echt goed mee wegkomt. Het wordt niet veel vrouwen gegund, want naast de fysieke aanwezigheid van die tieten heb je nog iets heel anders nodig om die te mogen etaleren. En dat is uitstraling en heel veel daarvan. De uitstraling die je binnen de seconde zegt: “dit is iemand die ik heel serieus moet nemen, ook al kijk ik zo recht in haar tieten”. En dat heeft ze, ik moet het haar echt nageven.
Keepercup, mooncup, ladycup, er bestaan heel wat bedrijven die zo’n cupje verkopen, maar allemaal komen ze toch op hetzelfde neer. Een klein cupje (zoals op de foto) gemaakt van siliconen of natuurlijke rubber dat bedoeld is om maandstondenbloed op te vangen. Ze gaan zo’n 10 jaar mee, kosten tussen de 30 en de 40 EUR en vervangen dus een hele berg tampons of maandverbanden. Uiteraard heb ik dit getest!
Gerhilde Maakt nomineerde mij voor de sunshine award! Superleuk natuurlijk, want ik ben nog maar nèt gestart en ik word al opgemerkt door een blogster met veel meer ervaring!
Ik begrijp het wel. Mr. Weyts kreeg net een nieuwe functie, een serieuze topfunctie, dat mag gezegd worden. Hij moet zich profileren en liefst zo vlug mogelijk en liefst met zo veel mogelijk media-aandacht.
Deze profileringsdrang heeft hij dus opgelost door het voorstel te lanceren om zoveel mogelijk restaurants kindvriendelijk te maken. Dit zou de cijfers serieus moeten boosten, zeker gezien er zoveel grootouders met hun kinderen naar allerlei horeca-zaken trekken. Blijkbaar.
Op zondag 12 oktober ging ik met mijn gezin naar een plek waar dolfijnen in gevangenschap worden gehouden. We betaalden er schandalig veel geld om te zien hoe de beestjes allerlei trucjes uitvoerden. Mijn zoon was jarig en vond het geweldig zoals we allemaal wel verwacht hadden. En omdat hij het geweldig vond, waren wij allemaal gelu
kkig.
De kritiek nadien was, wel ja, vernietigend. Hoe durfde ik naar zo’n plek gaan? Hoe durfde ik mijn kinderen leren dat dierenmishandeling ok is als het ons eigen entertainment dient? Hoe durfde ik zelfs mijn kinderen niet opvoeden over het hele dierenmishandelingsverhaal? Fuck it, ze hadden gelijk. Dat meisje die ik voor het eerst had ontmoet, de vriendin die al 15 jaar een vriendin is, de ex-collega, de juf van mijn zoon. Ze hadden allemaal gelijk.
“Is je kind in de hoek zetten wel zo’n onschuldig opvoedmiddel?” Deze vraag stond ineens in mijn Facebook nieuwsoverzicht. Het was de kop van een artikel van De Morgen en het maakte mij al pisnijdig nog voor ik doorgeklikt had. Uiteraard moest ik niet doorklikken, niemand dwong mij, maar het was sterker dan mezelf.
sleepingincleansheets.com 