Dat ben ik. Je kan geen slechtere partner vinden dan ik en ik begin me stilaan af te vragen of dat eigenlijk wel erg is.
Er zijn koppels, oh hemeltje, die perfect zijn. Waarvan je weet: die gaan nooit uit elkaar. Ze bewegen zo perfect samen door het leven, worden boos op elkaar omdat hij hun dochter een gestreept t-shirt op een bolletjesrokje aantrok. Of omdat ze altijd zaagt wanneer ze naar zijn moeder moeten. Vijf minuten en het is voorbij. Het zijn koppels, echte teams, die samen naar het leven kijken en samen beslissen welke doelen ze willen bereiken en hoe ze die samen zullen bereiken. Ze hoeven het niet eens zo gedetailleerd uit te spreken, ze voelen elkaar aan. Geen flauw idee hoe. Je kent ze en ook jij vindt dat er niet zoveel zijn. In mijn dichte vriendenkring heb ik zo één koppel op de veel meer. Eén koppel waarvoor ik zou zweren om mijn voet af te hakken als ze uit elkaar zouden gaan.
Ik word nooit een helft van zo’n koppel. En dat is OK. Nooit ga ik me genoeg kunnen hechten of volledig binden aan iemand, want dat is niet wie ik ben. Ik wil dat soms zijn, dan overtuig ik mezelf dat ik daartoe in staat ben en dat ik daar rust in ga vinden en dat alle geluk dan vanzelf naar me toe zal zweven. Tot ik besef dat ik overdreven veel ambities heb, die ik helemaal niet wil delen, maar op mijn eentje wil realiseren. Tot ik me weer herinner hoe fijn ik het vind om alleen in mijn living te zitten in de zetel met een boek. Tot het me terug te binnen schiet dat ik gezelschap best vermoeiend kan vinden soms.
“Een carrièremadam”, zeggen mijn vriendinnen soms. Dat is deels waar, maar het is veel meer een kwestie van geen ‘neen’ te kunnen zeggen en van alles willen proeven. Of het nu een uitdaging is die me gepresenteerd wordt of een compleet willekeurige gedachte die in mijn hoofd popt. Iedere keer denk ik: JA! BRILJANT! IK DOE HET! Telkens weer vergetend dat ik ook maar 24 uren in een dag heb en maar 7 dagen in een week. En het laatste dat ik dan wil, is iemand die me zegt: hey meid, doe dat maar niet. Ik ben geen sneltrein, maar een ongeleid projectiel die op elk moment van de dag twintig zaken tegelijk wil doen. Het enige waar ik me met heel veel plezier aan aanpas en naar schik, zijn mijn kinderen. Voor hen geef ik alles op en moet iedereen wijken, gelijk welke kant mijn projectiel ook op zou willen.
Het is niet eens dat ik niet zou willen mee bewegen met een partner. Maar het is sterker dan mezelf. En hoewel ik niet geloof in vorige relaties beschuldigen, toch weet ik dat het een gevolg is van die puinhoop dat ik het niet meer kan opbrengen. Puinhoop die ik zo hard mee gecreëerd heb. Door foute mannen te kiezen (uiteraard, dat zeggen alle hetero vrouwen), door mij te laten meeslepen door mijn emoties, door te kwetsen, door mij te laten kwetsen, door mij te laten negeren en het probleem te negeren.
Wat is dan eigenlijk het alternatief? Een single bestaan, obviously, maar laten we die optie eventjes parkeren om even obvious redenen. Een sloef die braaf volgt, mij nergens in hindert en waar ik me dood aan erger. Ook beter niet. Mezelf en een ander heel hard beloven dat ik nu wèl klaar ben voor de perfecte relatie. Hahahaha. Iemand vinden die even hard al zijn dromen wil waarmaken, met of zonder mij. Dat lijkt wel heel ideaal op ’t eerste zicht, maar wat als we dan elk op een ander eiland belanden omdat al onze dromen niet toevallig samenvielen zoals bij de perfecte koppels? Dan misschien een man die even zelfstandig is al ikzelf en toch heel zachtjes meebeweegt, gewoon uit liefde of zoiets. Zo eentje die ik kan missen af en toe omdat ik het zo druk heb en die dan voor mijn deur staat en duizend verhalen te vertellen heeft. Damn, ik ben echt veel te veeleisend. Een heel slecht lief dus, maar het is ok. Niet iedereen moet altijd alles willen zijn.
sleepingincleansheets.com 