Het leven is geen Instagram.

“Zucht, wat een leven…” was de reactie op één van mijn Instagram posts deze week. Mijn reactie was kort en dekte de lading niet, dus hier volgt een poging.

Mijn job is er eentje waarvoor ik heel regelmatig in contact moet zijn met mensen. Dat zijn soms klanten, soms collega’s, soms mede-freelancers. Maar heel vaak kan het perfect met een laptop en een internetconnectie en dan maakt het niet uit waar ik ben. Dat mag dan zelfs in Afrika zijn. Deze week koos ik ervoor om net dat te doen. Om in Afrika op een eiland aan een strand in de zon te werken. Lucky me? HELL YEAH! Ik heb nooit onder stoelen of banken gestoken hoe hard ik verliefd ben op mijn job en het feit dat ik die van gelijk waar kan uitoefenen is maar één van de miljoenen redenen.

Maar ik beland niet zomaar in mijn eentje op een Afrikaans eiland.
De belangrijkste reden waarom ik een blitzbezoek aan de tropen kan doen, is omdat ik één week op twee mijn kinderen moet missen. Dat is 50% van de tijd. Toen ik ze maandag naar school bracht, heb ik heel de weg naar Brussel gehuild tot ik op de parking van het kantoor stond. Ik liep vlug eerst naar het toilet om mezelf te fatsoeneren voor ik naar mijn bureau ging. Niemand merkte iets en dat is maar goed ook. Want dit is een tweewekelijks ding en niemand zit te wachten op een collega die tweewekelijks ik zak en as zit.

Ik vlucht zo hard weg van de realiteit en ondertussen kan ik zeggen dat ik de wereld zie. Lekker hip en cultureel en een boost voor mijn Instagramprofiel. Tot mijn ex mij absurde berichten stuurt over mijn kinderen waar ik kop noch staart aan krijg en zo goed mogelijk probeer te beantwoorden. En het enige dat ik kan denken is: ik wou dat hij niet bestond, ik wou dat scheiden niet bestond, ik wou dat ik geen tijd had om naar tropische oorden te komen omdat ik elke dag mijn kinderen van school moet afhalen. Maar die tijd is er wel en ik haal er het meeste uit door ver weg te vluchten en de confrontatie zoveel mogelijk uit de weg te gaan.

Natuurlijk voel ik me belachelijk geprivilegieerd dat ik snoepreisjes kan doen en ondertussen zelfs mijn brood kan verdienen (of toch mijn reis kan terugverdienen). Maar ik zou het allemaal in een milliseconde inruilen om week in week uit bij mijn kinderen te kunnen zijn. En wanneer ik daaraan denk, of dat nu hier in de zon is of thuis bij al mijn vrienden in de kou, slik ik tranen weg en hoop ik dat niemand het ziet. Maar dat kan je natuurlijk niet op Instagram zetten.