Nee, ik heb geen tijd. Niet voor jou, noch voor jou, noch voor jou. Wel voor jou, lieve dochter en ook voor jou, lieve zoon. En daar stopt het zo een beetje.
Toen mijn freelance zaakje begon te bloeien begin dit jaar, leek iedereen zo blij voor mij. Het was een sprong in het diepe en een ferm risico, maar indien ik erin slaagde, zou het alle verschil maken. We zijn een jaar verder en ik kan me de tijd van de loondienst en het bijberoepen al niet meer herinneren. Maar een jaar later is mijn omgeving precies ook van idee veranderd over dat bedrijfje van mij. “Je hebt geen tijd meer voor ons.” “Je vindt ons niet meer belangrijk” “Je denkt alleen aan werken, wanneer ga je eens leven?”
Het punt is natuurlijk dat ik geen onderneemster ben geworden voor het eenvoudige plezier van het ondernemen (hoewel dat ontzettend, maar echt ontzettend, plezierig is). Ik ben hiermee begonnen omdat ik: mijn eigen baas wilde zijn, vrijheid wilde in mijn opdrachten en klanten, mij veel te snel verveel op een plek en nood had aan afwisseling, wil groeien en evolueren in mijn werk èn om mijn rekeningen te betalen. Want daar draait het toch finaal om hé?
Kunnen we beginnen bij het begin? Ik ben niet plots zelfstandige geworden dit jaar, ik ben dat al jaren. Tot en met dit jaar sleurde ik schulden mee van een compleet geflopt project een aantal jaren geleden. Want ook dàt is ondernemen, het is op je bek gaan, leren en verder doen.
Sinds vorig jaar ben ik ook een alleenstaande mama, elke rekening betaal ik zelf. Kunnen we de schulden (die inmiddels allemaal weggewerkt zijn) even vergeten en gewoon kijken naar de maandelijkse kosten?
- Huishuur: 850 EUR
- Internet: 73 EUR
- GSM: 50 EUR
- Autoverzekering/belasting/Tanken: 350 EUR
- Water: 30 EUR
- Elektriciteit en gas: 70 EUR
- Kinderopvang na school en over de middag: 120 EUR
Dit zijn de absolute basics! Ik heb hiermee nog geen boterham gegeten, nog geen dokter betaald (laat staan een verzekering of 2 daarvoor aangesloten), nog geen schoenen gekocht voor mijn kinderen (224 EUR in november), nog geen kleren gekocht voor de kinderen (256 EUR om de winterkleerkasten aan te vullen), nog geen Sinterklaas gespeeld (100 EUR).
Zonder al die “extraatjes” – die dus helemaal just de ballen extraatjes zijn – zit ik al aan 1516 EUR. De laatste keer dat ik in loondienst werkte, verdiende ik 1600 EUR + extralegale voordelen. Laten we nu even doen alsof ik wat opslag zou negocieerd hebben na goede evaluaties en dat laten we dat afkloppen met alle extralegale dingen op 2000 EUR. Dan zou ik een kleine 500 EUR overhouden om boodschappen te doen, kleren te kopen, dokters te betalen en alle andere dingen die een mens echt nodig heeft.
Weet je wat er dan zou gebeuren? Dan zou ik OOK NIET KUNNEN AFSPREKEN MET JOU OF MET JOU OF MET JOU! Niet door gebrek aan tijd, maar wel door gebrek aan geld. Ik weet dat namelijk maar al te goed, want ik heb ook mijn studies zelf betaald en ik weet dus perfect hoe het werkt wanneer je elke euro moet omkeren. Alleen kon ik toen perfect leven van beschuiten en smeerkaas en had niemand daar last van. Wat zou je ervan vinden, moest ik mijn kinderen enkel nog beschuiten met smeerkaas serveren of gegeneerd bellen met incassobureau’s wanneer ze het niet horen? Dat is absoluut niet ver gezocht, maar keiharde realiteit voor veel te veel single ouders.
Dus ja, ik heb het te druk. Ik heb het druk met ervoor zorgen dat mijn zaak draait zodat ik schoenen en jassen kan kopen voor mijn kinderen en Sinterklaas kan spelen en met hen kan kamperen in Nederland en naar het zwembad kan. Ze gaan naar de balletles, op scoutsweekend en naar voetbaltornooien omdat ik het mij kan veroorloven. Niet dat ik plots in geld zwem, integendeel, maar ik kan hen een gewoon leven geven, met hobbies en uitstapjes en “uit eten gaan” (lees: frietjes gaan eten) en kleren en een Netflix abonnement van 10 EUR zodat we naar een tekenfilm kunnen kijken in ’t weekend. En als dat betekent dat ik op een zondag naar Brussel moet rijden om er met mijn collega’s de laatste hand te leggen aan een pitch, en bijna elke dag tot middernacht aan mijn bureau zit, dan doe ik dat met oprecht veel plezier (ik ben nu eenmaal compleet verliefd op mijn werk) en met de glimlach.
Ik klaag niet over het aantal uren en de hoeveelheid energie die ik hierin steek, het was mijn keuze en ik ben nog elke dag gelukkig met de keuze die ik gemaakt heb. Er valt ook niets te klagen, ik heb hoerenchance omdat ik dag in dag uit iets mag doen waar ik ontzettend veel voldoening uit haal. Er zijn weinig mensen die zo lovend zijn over hun job als ik.
Maar mijn sociaal leven is compleet in elkaar gestort en het begrip hiervoor wordt steeds kleiner. Gelukkig zijn er mijn liefste meiden naar wie ik kan sturen: “Sorry, ik kan niet komen, ik heb een absurde deadline.” En die sturen virtuele knuffels terug en laten weten dat ze mij graag zien. Er is mijn BFF’je met wie ik vrijdag heb afgesproken om te bellen (!!) om eens bij te praten. En zoals steeds wordt het cliché bewaarheid: Je echte vrienden komen vanzelf boven water wanneer het iets moeilijker wordt. 😘
sleepingincleansheets.com 