En toen ging mijn auto op vakantie.
Deborah rondde een jaar af dat het best kan omschreven als een afschuwelijk kakjaar. Ze onderging en kroop vervolgens uit een burn-out. Ze schreef er onder andere hier over. Als er iemand nood had aan vakantie was zij het. Het probleem zat hem in de logistiek, meer bepaald het vervoer. Dus besloot ik even iets geks te doen, ik stond mijn auto af zodat ze op vakantie kon en eindelijk dat klotejaar afsluiten. Goed bedoeld, een tikkeltje impulsief en allesbehalve doordacht was het.
Ik organiseer me wel, moet ik gedacht hebben. Maar wie maakte ik eigenlijk wat wijs? Ik organiseerde just niks! Enkele dagen voor ik mijn auto op reis liet vertrekken met mijn vriendinnetje begon ik heel concreet na te denken over hoe ik dit zou oplossen. Als een gek zocht ik tweedehandssites af op zoek naar allerlei oplossingen. Mijn lief kon dat eigenlijk veel beter en ineens stond hij met een fietskar te glunderen aan mijn voordeur! Goed, fietskar: check. En dat was het dan. Gaandeweg (de eerste maandagmorgen) regelde ik dingen zoals blue bike, banden oppompen aan het fietspunt, te laat komen op het werk. De kinderen meesleuren in de fietskar viel niet zo heel geweldig goed mee. Ik denk dat ze samen ongeveer 40 kg wegen en ik zwijg nog over boekentassen, voetbal, turn, zwem – en balletzakken en de boodschappen die we vlug onderweg oppikten. Een zorgvuldige meting leert me dat ik tijdens een kindjesweek ongeveer 150 km fiets. Een oude fiets zonder versnellingen met 40 kg gegiechel achter mij, was niet de allerbeste oplossing.
De voordelen waren echter niet te schatten! Laten we beginnen bij de meest evidente: ik stond niet meer in de file richting Brussel. Ik rij heel graag met de auto en vaak ontspant het mij wanneer ik luid kan meebrullen met de muziek of lachen om wat ze vertellen op de radio. Maar dat eindeloos aanschuiven bezorgt me soms meer stress dan iets anders.
Op de trein maakte ik een hotspotje met mijn gsm en werkte rustig mijn mails weg of deed ik iets anders dat ik al van mijn todo-lijstje kon schrappen nog voor ik op mijn bestemming was. Of ik kwam een collega tegen en het werd sowieso gezelliger dan alleen in de auto.
De reistijd was langer (en geen klein beetje) maar goedkoper en aangenamer, dat wel. Minpuntje: proberen weerstaan aan een worstenbroodje met curryketchup van de Panos die ik in elk station tegenkwam.
Mijn geweten werd op twee manieren vrolijker, want ik bewoog meer èn ik vervuilde minder. Dus so far so good, want ook al organiserend gaandeweg improviserend lukte het me uiteindelijk wel om het schijnbaar georganiseerd te krijgen.
Het enige dat echt nog voor problemen zorgde, was het fietsen zelf. Los van het feit dat versnellingen echt handig blijken te zijn, vertraagde de zware fietskar me teveel en kwam ik overal buiten adem en bezweet toe. Als ik iets van mijn nieuw verworven vrijheden wilde behouden, moest ik op zoek naar een andere oplossing.
Enter e-bike.
Ik dook in de wereld van de elektrische fietsen, maar dat klinkt zo gepensioneerd, dus noem ik het voortaan een e-bike (je bent een pr-yup of je bent het niet). Op de vrijgezellen van mijn liefste Martje hield ik een professionele en hoogst wetenschappelijke poll of het verantwoord was om een fietskar aan een e-bike te hangen of niet. En daaruit concludeerde ik dat het kon.
Als echte zelfstandige die voor alles een factuurtje wil, klopte ik digitaal aan bij de mensen van Bike for Business. De service was nogal ongelooflijk. Uitleg aan huis, keuze uit verschillende fietsen en systemen. Onderhoud aan huis, herstelling aan huis, een verzekering tegen diefstal en vandalisme die spotgoedkoop is, mogelijkheid om te leasen en heb ik al gezegd dat de service belachelijk indrukwekkend was? Ik koos uiteindelijk voor een prachtige zwarte Riese & Müller fiets met een Bosch ebike systeem. Eentje met een voordrager zodat ik er een rieten mandje kon op zetten. Die fiets vond ik gewoon mooi en uitgebreide research (ik heb het gevraagd aan mijn allerliefste collega die er alles van weet) bracht me bij Bosch.
Het resultaat was dat er een nieuwe wereld voor me openging. Het klinkt als sarcastisch overdrijven, maar dat is het absoluut niet. Mijn auto heeft enkel nog een meerwaarde wanneer ik naar klanten moet in godvergeten industriezones, wanneer ik mijn zoon naar een voetbalwedstrijd moet brengen in een hopeloos verloren boerengat en wanneer ik 4 bakken bier nodig heb. Daarbuiten is de e-bike ALTIJD vlugger, efficiënter en aangenamer. Zelfs in combinatie met openbaar vervoer, ja. De kindjes naar school brengen (zo’n 7km) kostte me hiervoor 50 minuten, nu fiks ik dat op 20 minuten. Niet alleen omdat ik ongeveer elke auto voorbijflits, maar ook omdat mijn liefste Gent me ongeveer overal laat fietsen waardoor ik mijn traject aanzienlijk kan inkorten. (Heb ik al gezegd dat ik voor het mobiliteitsplan ben van Watteeuw? Nee? Wel, bij deze.)
Het fietsgemak van een e-bike na een oude fiets zonder versnellingen is een beetje zoals overschakelen van windows 95 naar mac. Je kan nooit meer terug, het is luxe die je niet kende, maar waar je niet meer zonder wil. Met een zware fietskar komt het in de buurt van gewoon fietsen, maar dan met een gigantisch goeie fiets. Zonder fietskar komt het in de buurt van zachtjes zweven over een fietspad.
Het is een investering, dat klopt, maar ik haal het er vlotjes uit als ik mijn autokosten die ik anders zou maken ernaast leg. (En het helpt dat de aankoop 120% aftrekbaar is.) Er kwam nog een kleine kost bij nadat mijn dochter mij vroeg waarom ik geen fietshelm droeg en ik daar weinig antwoord op had. Maar een paar afgestofte ecocheques later was dat opgelost. En die nieuwe helm past keigoed bij het paarse fleecedekentje die ze gezellig over hun trekken onderweg naar school!
En by the way, check eens langs welke mooie route ik mag fietsen wanneer ik ze naar school breng. Lucky mama’s wonen in Gent!
sleepingincleansheets.com 