Het was niet de verzengende hitte die je overvalt wanneer je naar de aziatische tropen reist (ik ken de latijns-amerikaanse niet). Het was een broeierige hitte, die je voelt vlak voor een onweer. Waar je je nog zachtjes in hult en van proeft en aan vasthoudt voor de regen komt en je met je wijnglazen en aperitiefhapjes naar binnen moet verhuizen. Alleen kwam er nu geen regen. Je kan je hier heel de dag wentelen in een aangenaam broeierig gevoel waar je rustig en warm van wordt. Eerst dacht ik dat het aan het tijdstip lag. Midden in de nacht toegekomen, uit de rij gehaald voor een visum interview – netjes geregistreerd in wat op zijn allerbest leek op een MS-Dos omgeving. Vervolgens vaststellen dat mijn trekzak mij niet flink was achterna gereisd. Ook daarvoor een verklaring afgelegd in een gelijkaardig dos-geval. Een zwart scherm met groen flikkerende lettertjes en haakjes die lijken op pijlen. En dan buiten komen uit de luchthaven in een een hitte die zo zacht was dat hij voelde als een katoenen dekentje. Ik stak mijn hoofd door het raampje van de taxi die me naar mijn hotel bracht. De chauffeur vond me een tikkeltje excentriek, maar liet me begaan. En ook hij stelde de vraag. Hij kaderde het wel door eerst te vragen of ik hier was voor zaken. “No, just holidays” en meteen nadien volgde dan de vraag waarom ik alleen reisde.
Geen idee waarom mensen me die vraag stellen. Is het omdat ik een meisje ben? Ik ga het eens vragen aan Jokke, of hij die vraag krijgt. Hij reist vaker alleen dan alle mensen die ik ken. Maar het is zowat de enige vraag die terugkomt in elk gesprek dat ik al mocht voeren. Eén van de eerste zelfs, alsof het onderdeel mag uitmaken van koetjes en kalfjes. “Oh! Belgium! You know Eden Hazard? Why you travel alone? Capoverde is no longer in the Africa Cup, real shame.”
Ik kan zoveel redenen bedenken dat ik bijna de belangrijkste zou vergeten. Omdat er een foto van mijn kinderen in mijn portefeuille zit, meneer. En wanneer ze bij hun papa zijn dan doet die foto me bij elke betaling zoveel pijn dat ik me afvraag of het wel een goed idee is om die daar te houden. Ik kom even nadenken wat ik met die foto aanmoet. Zou ik daar ook een co-ouderschapsregeling voor moeten in het leven roepen? Maar mijn tijd met mijn kinderen is al zo verdeeld, ik zou die foto er gewoon graag week in week uit houden. Of niet. Ik weet het niet goed.
Omdat ik absurd hard heb gewerkt om heel eerlijk te zijn. Geen enkele dag verlof nam ik sinds de scheiding. Zelfs op vakantie nam ik mijn werk mee, het klokje rond, 7 op 7, het was nooit teveel. Tot het teveel werd natuurlijk. Ik heb deze vakantie simpelweg verdiend. Het wordt beaamd door iedereen die me lief heeft, dus het moet wel waar zijn.
Zo hard gewerkt eigenlijk dat ik de laatste weken niet meer helder kon nadenken. Mijn hersenen vonden geen overzicht meer. Ineens werd het een hele opdracht om een to-dolijstje te maken of zelfs om te onthouden welke dag we waren.. Dat had ik nog nooit meegemaakt. Ik moest wel iets doen, meneer. Mijn hoofd leegmaken, boeken lezen, bloggen, rusten, eten, slapen. Had u misschien een andere oplossing?
Omdat mijn kinderen zich niet goed in hun vel voelen. En een mama is maar zo gelukkig als haar ongelukkigste kind.En deze mama weet totaal niet meer wat ze moet/kan doen. Dan is deze reis een vlucht, want ze zijn bij hun papa en stiefmama en ik kan er niet bij. Ik mag er niet bij, ik mag ze niet knuffelen en geruststellen en zeggen dat alles goed komt. Dus vlucht ik weg naar een plek waar ik niet aan hen herinnerd kan worden, behalve dat ik voortdurend aan hen herinnerd wordt, dus het helpt niet echt.
“Zelfs niet met een vriendin?”, vroeg mijn broer verwonderd. “Amai, ge moet het hier wel ferm beu zijn.”Ja, dat ook. Dat gigantisch ook.
“Why you travel alone?” Soms, komt het na de deductie die ze tijdens het gesprek maakten dat ik niet op bezoek kom bij iemand noch aansluit bij andere mensen eenmaal gearriveerd. Dus zei ik het maar gewoon, de grootste reden waarom ik me terugtrok op een eiland ver weg van huis:
“Because I have a broken heart. And I’m also a little tired.”
* Ah, you think Africa will fix your broken heart?
– Not really, but at least I’m sleepin very well here.
* Yes, that’s a start!
– It is, a very good start.
sleepingincleansheets.com 