Er zijn echt zoveel hindernissen waar je over moet tijdens en na een scheiding. De ene overwin je al makkelijker dan de andere en ik gok dat het ook voor iedereen een beetje anders is. Nu stond ik niet echt te trappelen voor een namiddagje in het bijzijn van de vader van mijn kinderen, maar ik had het niet echt gezien als een metershoge hindernis. En ondanks het feit dat er helemaal niets dramatisch gebeurd is, vond ik het toch een gigantische hindernis.
We waren wat vroeg, de kindjes en ik. Op hun typische kindjesmanier waren ze even verlegen en dan niet meer. Ik legde mijn handen op de eerste cava die ik kon krijgen en flaneerde een beetje tussen de mensen die ik leuk vond.
En ineens kwam hij opdagen en liepen mijn kindjes er recht op af en bevond ik me op een zondagnamiddagse babyborrel met mijn ex. Wel, niet ineens, ik wist zeer goed dat hij zou komen, maar toch, leek het plots ineens. De kindjes waren net 10 dagen bij mij geweest en moesten dus dringend papa-tanken. En dat is dus ook wat ze deden. Heel de namiddag. Ze kwamen bij mij wanneer ze moesten plassen, honger, dorst of pijn hadden. Verder zag ik ze niet. Tussen de dingen door slaagden die ex en ik er zelfs in om een beleefd gesprekje te voeren. Hij stond bij de mannen, mannendingen uit te wisselen. Ik stond wat verder geshockeerd te wezen over het feit dat iemand zwanger kan worden ondanks een correct ingebrachte spiraal. Het voelde normaal en niet zo normaal en verschrikkelijk awkward tegelijkertijd.
Toen was het feestje voorbij en hielp ik mee opruimen en deed hij net hetzelfde. Ik kon niet beslissen of ik hem liever zag vertrekken of liever nog wat tijd met de kindjes kon doorbrengen. En ineens kwam de beslissing vanzelf, want ik had mijn limiet helemaal bereikt. Ik kon simpelweg geen seconde langer op dezelfde plek, in dezelfde sociale context zijn met mijn ex en mijn kinderen. Het voelde teveel als een soort heel bizar gezin. Niet alleen omdat we allebei ouders zijn van dezelfde kinderen. Maar ook omdat we zelfs helemaal op ’t einde op onze allerslechtste momenten nog steeds als een gezin aanvoelden al was het maar in de meest praktische zin van het woord. Dat gevoel moest meteen ophouden.
Ik wou bij mijn lief zijn die 1000 fucking kilometer verder zat in het zuiden van Frankrijk. Of zagen tegen mijn ene vriendin die de babyborrel organiseerde of mijn andere vriendin die met haar man in Dublin zat. Ik heb gesetteld voor pizza, Netflix en blonde trappistjes met een vriend op de Lokerse Feesten.
sleepingincleansheets.com 