Ik had niet echt een geboorteplan. Zo georganiseerd ben ik nooit geweest en ik had mezelf organisatorisch al helemaal overtroffen tijdens het hoogtepunt van mijn nestdrang de laatste maanden van de zwangerschap. Maar wat wel klaar lag waren de cd’s die mee moesten naar het moederhuis. Ik wist precies wat ik wilde horen bij de geboorte van mijn eerste en later ook van mijn tweede kindje. Ik wist precies welke muziek mijn kinderen moesten horen in de allereerste seconden van hun leven. Die mondharmonica.
Nog voor mijn dochter twee maanden oud was, nam ik ze in een draagdoek mee naar Jazz Middelheim om naar hem te luisteren. Wiegend op zijn muziek viel ze in slaap en bleef ze het concertje door slapen. Toen hij ‘Ne me quitte pas’ inzette en ik niet anders kon dan terugdenken aan de hartverscheurende begrafenis van dat piepkleine babysitkindje van mij jaren daarvoor, voelde alles veel te mooi en veel te oneerlijk tegelijkertijd.
Soms voelt het nog een beetje zo, maar de verhoudingen zijn gelukkig wat verschoven. Alles is nog steeds veel te mooi en soms ook een beetje oneerlijk. Dat lukt wel en in die oneerlijke momenten is er altijd nog muziek.
Op het geboortekaartje stond er dit:
Have you heard the news yet? Love’s around the corner
Love wrapped in rainbows and tied with pink ribbons
sleepingincleansheets.com 