Alleen op reis met twee kleuters (al mag ik dat niet meer zeggen van de oudste aangezien ze naar het eerste leerjaar gaat en nu dus een kind is en geen kleuter, een kind dat steeds dichter komt bij het worden van een ‘mens’ ofte een volwassene), hoe ging dat?
Zoals werkelijk alles aan dit single ouderschap was het een weekje van extreme hoogtepunten en een paar dieptepunten.
Location, location, location.
De locatie was een absoluut hoogtepunt. Deze bed and breakfast is helemaal op maat gemaakt van ons gezin. Ongedwongen, heel veel groen, kleine hoekjes om je in te verstoppen, diertjes, een bootje om mee te varen, grappige kampeerplekjes (een raket, een vliegtuig, een huifkar, een vogelhuis) en een zalig terrasje waar je iets kan eten en drinken. De communicatie kon iets beter, want ik had voor mijn laatste avond gepland om op hun terrasje lekker te eten, maar dat gaat niet omdat er hier een ander feest gaande is. Er ging ook iets mis met mijn reservatie waardoor we niet in een vogelhuisje logeerden maar in een kleine huifkar. Met drietjes in een tweepersoonsbed, heel leuk voor de kindjes, maar toch iets minder leuk voor mij.
Dat brengt mij bij een eerste dieptepunt. Ik hou van mijn persoonlijke ruimte en ik heb toch echt een ademmoment nodig ’s avonds, maar dat ging nu dus niet. Zolang ik niet bij hen in bed lag, was het één groot feest en kon ik dus niet anders dan er vroeg in te kruipen met hen (ook al negeerde ik eerst een uurtje of twee hun gefeest heel vakkundig) als ik iet of wat uitgeslapen kinderen wilde de volgende dag (en wie wil dat niet?).
Citytrippen met kleuters is gekkenwerk.
Op een kwartiertje van Rotterdam leek het een beetje onnozel om de stad niet te bezoeken. Bovendien hadden de kindjes heel wat spullen nodig: een boekentas, een pennenzak, een voetbalzak, scheenlappen,.. Een ferm boodschappenlijstje en nu we toch alle tijd van de wereld hadden, why not? Het internet staat vol bloggende mama’s die met hun kinderen op citytrip gaan. Als zij dat kunnen, kan ik dat ook. Toch? Euhm nee, echt niet. We hebben het amper vier uur volgehouden en zelfs tijdens die paar uurtjes was het één en al frustratie!
Blijkt dat mijn kinderen een stad bezoeken gigantisch saai vinden. Surprise surprise! Ze vinden veel wandelen vervelend. Wow, echt?! Shoppen vinden ze verschrikkelijk. Tiens, hebben ze mijn genen dan echt allemaal geërfd?
Na een halfuur had de jongste het begin van een blaar en mocht ik flip flops gaan kopen. Ineens wilde de oudste er dan ook. Na vijf (!!!) meter (ik kon de winkel waar we ze gekocht hadden nog zien) vond die oudste dat die flip flops pijn deden en mocht ik wat verder om pleisters om tussen haar dikke en tweede teen te plakken. In ’t Kruidvat (waar we de pleisters kochten) kregen ze elk een stuiterbal. Een stuiterbal! Daar kon ik dus de komende uren voortdurend achteraan lopen.
En ondanks de tientallen (ik overdrijf niet) sneakerwinkels waren we na drie uur zelfs nog niet in de buurt van een voetbalzak gekomen. Sneakers zijn in Rotterdam duidelijk een fashion statement en hebben al bij al weinig met sport te maken, blijkbaar. Na ons middageten (wafels met chocoladesaus, want ik hakte op dat moment nog liever een arm af dan de strijd om gezond middageten binnen smokkelen aan te gaan) en nog wat wanhopig gezoek naar de rest van het boodschappenlijstje, kondigde de jongste aan dat hij “een heel piepklein beetje” in zijn broek had geplast. Ik ging even met de kindjes en twintig ton frustratie op een bankje zitten en vroeg hen wat zij zelf vonden dat we nu moesten doen. Het antwoord was precies waar ik op gehoopt had: terug naar de camping en gaan spelen!
Citytrippen met kleintjes is voor helikopter-pinterest-ik vind het leuk dat mijn kind mij om de 1,5 seconde een irritante vraag stelt – mama’s, niet voor mij. Na vier uur stuurde ik een bericht naar mijn ex: “Kan jij om voetbalsokken, alstublieft? Ik heb het helemaal gehad eigenlijk.” en gingen we naar de auto.
Ga niet weg zonder een deftig roaming-pakket.
Doorgaans is mijn iPhone zo ongeveer versmolten met mijn hand, maar daar gaat het nu eigenlijk niet om. Halverwege de rit van huis naar de bestemming begaf mijn gps het ineens. Ik hoef niet uit te leggen dat ik niet blindelings de weg kende van Gent naar een b&b ergens boven Rotterdam. Mijn Waze app heeft ons dus veilig op bestemming gebracht en me fucking veel data gekost.
Los van dat soort mogelijke technische probleempjes was mijn roaming-pakket ook essentieel om enigszins een beetje contact te houden met de thuisbasis in de vorm van enigszins volwassen conversaties. Het is een illusie natuurlijk, maar het hielp wel om het totale gebrek aan gesprekken te compenseren. De eerste avond kon ik gelukkig doorbrengen met een andere single mama die ik hier had leren kennen, maar voor de rest van de week bleef mijn interactie met andere volwassenen beperkte tot: “een cola zero, alstublieft”.
En zo komen we naadloos (briljant eigenlijk) bij het grootste en eigenlijk enige grote nadeel van alleen reizen met kinderen. Hun kleine gesprekjes en honderden vragen fascineren me ongelooflijk hard tot wanneer ik ze niet meer kan afwisselen met andere gesprekken. Ik heb de interactie met vrienden/collega’s/mijn lief verschrikkelijk hard gemist.
Geniet, wissel af en laat los.
Laat los, wissel af en geniet.
Loslaten was het allerbelangrijkste deze week. Beseffen dat de kindjes hun grenzen echt wel kennen en dus best alleen op een speeltuin kunnen spelen terwijl ik ze zie vanop het terrasje met mijn glaasje wijn. Zelf het water in gaan aan het waterspeeltuintje en mij ervan verzekeren dat de (on)diepte veilig genoeg is om ze te laten ravotten terwijl ik met één oog een tijdschrift doorblader. Maar ook, mij niet druk maken in het feit dat ik niet het vogelhuisje had gekregen dat ik geboekt had, dat ze niet geweldig gezond gegeten hebben, dat ze niet op tijd in hun bed lagen en dat ze soms strontvervelend konden zijn.
Afwisseling was nodig om ze geboeid en enthousiast te houden. Zowel in de grote lijnen: de ene dag een pretparkje (maar zonder achtbanen, want die vind ik bweurk), de andere dag een klein strandje. Maar ook in de kleine lijnen: knutselen met mama afgewisseld met vrij spelen op een speeltuin onder een ver toeziend oog.
Geniet! Met drie in een bed slapen is krap, maar ook ongelooflijk knus en gezellig. Wanneer ze ’s ochtends op mij kropen om knuffelend wat verder te slapen… Ik hoef niet uit te leggen hoe geweldig ik dat vond. En hoewel ik duizend uitspraken en vragen heb gehoord waar ik niet meteen een antwoord op wist, vond ik deze wel een bijzondere: “Amai, mama, het is hier zo leuk. We zijn precies echt op reis!”
Sluit goed af.
Morgenvroeg checken we uit, maar gaan we niet meteen naar huis. We rijden eerst naar de Belgische kust waar we afgesproken hebben met mensen met wie ik zo close ben dat ze net zo goed familie konden zijn. En ’s avonds kijken we naar het vuurwerk met de kerel die al maanden voor figuurlijk vuurwerk zorgt in mijn leven. De kans dat ik hier nog één klein negatief gevoel aan overhou, is bijzonder klein…
sleepingincleansheets.com 