“Gaat je vriend niet mee?” Het is me zeker 100 keer gevraagd. Alsof ik hem nodig zou hebben om op reis te gaan. Welja, mijn valies was wel zwaar en ik heb twee keer een afrit gemist, maar dat is geheel naast de kwestie. Wat ik vooral nodig had, was mijn twee kinderen, een week lang onverdeelde mama-aandacht geven na een belachelijk turbulent jaar voor hen. Hij komt de week wel met ons afsluiten aan de zee in België waar we samen naar ’t vuurwerk gaan kijken. Voornamelijk omdat ik niet veel zin heb om hem langer dan vijf dagen te missen. En ook wel omdat hij en de kindjes fan van zijn elkaar.
“Amai, Nederland, ’t is te hopen dat je mooi weer hebt!” Daar leek iedereen bang voor en ik eigenlijk ook. Ik had heel bewust gekozen voor een vakantie dichtbij, want ik piste zo ongeveer in mijn broek bij de gedachte om alleen naar ’t Zuiden te trekken zoals ik hier al beschreef. Voorlopig was het tot 21u vanavond buiten ok zonder trui, dus dat is toch al een opluchting.
“Misschien leer je daar mensen kennen!” Wel, dat is inderdaad een probleem. Ik ga heel vaak op uitstap met de kinderen en ik kom eigenlijk bijna nooit andere mensen tegen die alleen op stap zijn met hun kinderen. Het is alsof iedereen systematisch iemand zoekt om mee te partneren tijdens uitstapjes, wat nog niet eens zo gek is eigenlijk. Ik ben het gewoon, al van lang voor ik single werd, en ik vind het wel ok. Maar toen ik vanavond aan de praat geraakte met een andere alleenstaande mama en we samen rosé zaten te drinken terwijl de kindjes speelden, was ik toch heel blij.
“Je bent zeker supergoed voorbereid?” Dat werd mij enkel gevraagd door de mensen die mij niet zo heel goed kennen. Want iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik hier totaal onvoorbereid aan begonnen ben. Toen ik nog een vakantie plande naar het Zuiden was ik op alles voorbereid, maar van zodra ik gekozen had voor de chille bestemming, waren al mijn zorgen weg en werd ik weer mijn eigen impulsieve zelve. En zoals steeds zal ook tijdens deze vakantie blijken dat mijn impulsiviteit geweldig inefficiënt is, maar tegelijkertijd is het ook die impulsiviteit die ervoor zorgt dat ik zo vaak de meest fantastische momenten beleef. Dus ja, fuck it en yolo!
“Ga je dat niet eenzaam vinden?” Ik ben op vakantie met twee babbelgrage kleuters, tegen dat ze ’s avonds in bed liggen, ben ik redelijk opgelucht dat ik met niemand meer moet converseren om eerlijk te zijn.
“Zie je ’t zitten?” Er waren er maar een paar die me die vraag stelden. Want, serieus, wie wil er nu niet op vakantie gaan? Ik heb maar twee woorden voor de mensen die niet zouden begrijpen waarom iemand me die vraag zou stellen: koppige kleuters. Hoe geweldig deze dag ook was (want dat was het echt), toch heb ik heel goed begrepen dat heel deze week een ferme les wordt in geduld. De kans dat ik hieruit geraak als een echte Mary Poppins is compleet onbestaande. Ik heb voor elk kind een vlieger mee, dat dan weer wel.
sleepingincleansheets.com 