Ik onderbreek even de blogstilte (ik ben een serie aan ’t schrijven, btw) om dit eruit te gooien. Fuck you, maar echt een megadikke fuck you aan gelijk wie die vin
dt dat ze ouders mogen veroordelen in compleet machteloze situaties.
De twee jongens van mijn vriendin kwamen logeren zodat ze met haar man een zeer welverdiend avondje op Cactusfestival kon doorbrengen. Alles ging goed, op een klein overgeefincidentje na. ’s Morgens gingen we naar de speeltuin twee straten verder, gepakt met buggy en appelsapjes. Het was dolle pret, schommelen, glijden, lachen, foto’s op Instagram… Tot we op de terugweg een kleine discussie kregen.
Kleine broer wilde zijn knuffelkonijn aan de mini-Billie geven, maar Maureen wilde haar knuffelolifant geven. Omdat mini-Billie al de olifant had op de heenweg, koos ik in het voordeel van kleine broer.
Wat volgde was een bitchfit om U tegen te zeggen. Ze weigerde nog te stappen, zette het op een krijsen en stapte gediceerd de andere richting uit. Minstens 10 keer stapte ik door, minstens 10 keer liet ik buggy en 3 kinderen achter om ze te gaan halen. Toen we uiteindelijk aan een oversteekplaats kwamen en ze nog steeds weigerde te stappen, sleurde ik haar bij haar arm de straat over. Ze krijste verder en beet zo hard ze kon in mijn arm nadat ze haar nagels er in geplant had. Toen ze aan de buggy begon te sleuren met de bedoeling die te doen kantelen, sloeg ik haar op haar arm. (Yup, bel de flikken maar.)
Voor vermoedelijk de hele straat, riep ik: “Het is nu gedaan!” Maar de situatie was hopeloos geëscaleerd. Haar frustraties en de mijne vielen niet meer op 1,2,3 te kalmeren. Toen passeerde er een vrouw, een hippie, lange vlecht in het haar, patchouli-parfum, fake Indische kleren, je weet wel. Ze keek naar mij alsof ik verantwoordelijk was voor de dood van Janis Joplin, de regen op Woodstock en het feit dat weed nog steeds niet helemaal legaal is. Van peace, love en bullshit schoot niks meer over.
Ondertussen had ik Maureen haar hand geklemd onder de mijne terwijl ik de buggy verder duwde. Het krijsen hield niet op en ik was gestopt met praten en kon enkel nog tegen haar roepen. Ik voelde me waardeloos en vooral machteloos. Geen flauw idee hoe ik deze situatie nog kon kalmeren. Het enige dat ik dacht, is dat ik naar huis moest om haar af te zonderen. Dat is het enige dat helpt in dit soort situaties.
Toen kwam er aan de overkant een man kijken. Nieuwsgierig? Bemoeizuchtig? Ramptoerist? Doorsnee Dag Allemaal-lezer op zoek naar een beetje lokale sensatie? Hij keek grijnzend toe. Ik riep vanaf de overkant: is ’t een mooie show? “Gij zijt de moeder he”, snauwde hij terug. “Fuck you!”, riep ik zo luid ik kon. Onnozel klootzakske, dacht ik er in mijn hoofd bij.
Een nieuwe bitchfit ontstond. Want mama mag geen vuile woorden zeggen! Als wij dat doen, dan mogen wij geen verhaaltje voor het slapen! “Mama’s mogen alles!”, was mijn geweldig intelligent antwoord.
We kwamen thuis en ik bracht Maureen schoppend en krijsend naar haar kamer met de mededeling dat ze pas helemaal rustig naar beneden mocht komen. Niet omdat ik dat een goede oplossing vond, maar omdat ik simpelweg geen andere manier ken om mijn eigen dochter te kalmeren.
Het is gigantisch frustrerend en het geeft me het gevoel dat ik fenomenaal suck als mama. Dat ik dit helemaal niet kan en totaal niet wist waar ik ooit aan begon.
Mocht je mij of een andere ouder ooit zien in een gelijkaardige situatie, veroordeel het niet. We weten het ook niet goed, we houden oneindig veel van onze kinderen, maar soms zijn het echt kleine ettertjes en weten we simpelweg niet hoe we ermee moeten omgaan. Hou het weglopertje tegen, geef een schouderklopje, knik eens vriendelijk of negeer de hele situatie. Maar slik je fucking oordeel in, want het slaat nergens op. Kunnen we dat afspreken?
Toen we thuiskwamen, zette de kleine Billie het terug op een overgeven. Voor de rest, alles prima! En met jullie?
sleepingincleansheets.com 