Het was zo’n avond. Zo’n avond waarbij het eerste dat ik deed wanneer de kindjes in bed lagen, een glas wijn uitschenken was. Zo’n avond die ongelooflijk kenmerkend is voor de rollercoaster die het single ouderschap is. Voor iemand die best wel weet wat ze wil, is deze rollercoaster eigenlijk strontvervelend.
Wanneer ik ze breng naar hun papa, rij ik huilend weg. Keer op keer, week na week om week. Het went nooit. De volgende ochtend voel ik me nutteloos en mis ik de chaos en vertrek ik zo vlug mogelijk naar mijn werk. Mijn werk waar ik me een hele week in kan verliezen. Mijn sociaal leven pers ik ook in die week en natuurlijk geniet ik daarvan. Ik genoot er nog meer van toen ik het kon spreiden over, welja, al mijn vrije tijd. Uitslapen is wel eens leuk, voor zover dat gebeurt. Maar verder tel ik vooral af naar de zondagavond wanneer ze terugkomen.
En dan zijn ze daar en dan sta ik daar. Alleen. Vaak is het leuk, nog vaker is het de gewone dagelijkse gang van zaken (die ik ook leuk vind), soms is het verschrikkelijk. Soms krijg ik werk en mama-zijn niet gecombineerd, kom ik laat, gestresseerd en uitgeput op school toe en krijg ik de ene kleuterdrama na de andere in mijn schoot geworpen. Dan moet ik een voorraad energie aanspreken die al lang uitgeput is. De automatische piloot neemt een stukje over, de humeurige mama doet ook haar best en bij elke seconde die wegtikt denk ik: “Ik wil dit niet. Ik wil niet dit soort mama zijn die haar stress op haar kinderen afreageert.”. Maar ik kan de knop niet omdraaien, niet wanneer ik een krijsende dochter in de auto moet meenemen die blijft krijsen tot we thuis zijn omdat iemand op de speelplaats een verkeerd grapje had gemaakt. Niet wanneer mijn zoon een apocalyptische driftbui doorspartelt omdat hij geen 2de donut krijgt. Vijf minuten zou ik dan willen, vijf minuten en iemand. Iemand aan wie ik kan vragen: “wil jij ze in godsnaam vijf minuten overnemen?” zodat ik kan inademen, mijn gedachten ordenen, mezelf kalmeren, een correct perspectief bedenken, uitademen en terug min of meer ok de avond verder te zetten met die twee.
Ik weet al lang niet meer hoe vaak ik gedacht heb: “Ik kan dit niet. Dit single mama gedoe, is te zwaar voor mij.” Niet dat er een andere optie is, laat staan dat ik die zelfs zou willen. Terugkeren naar hun papa, ze nog meer bij hun papa laten,… Ik drink nog liever een cocktailtje van ammoniak en benzine. De enige optie is, blijven gaan. Alleen weet ik nog niet goed hoe dat werkt om de rollen van mama, freelancer, lief, vriendin,… te combineren zonder mijn shit te verliezen. Dus voorlopig doe ik het gewoon en neem ik er de hele emotionele rollercoaster bij. Ohja, zelfzorg, tijd maken, mindfulness, slapen, yoga, kamillethee en al die andere onzin, klinkt allemaal heel mooi, maar is niet half zo effectief als dat glas wijn dat nu naast mijn laptop staat.
Het enige dat helpt, maar dat is meestal pas na de feiten (lees: wanneer ze slapen), is dàn het juiste perspectief zoeken. Het feit dat ik ondanks de hindernissen liever alleen ben dan in een miserabele relatie. Het feit dat de stress voortkomt uit het andere feit dat mijn freelance activiteiten zo hard goed gaan. Het feit dat èlke mama, single of niet, wel eens compleet horendol wordt van haar kinderen. Het feit dat ik iemand heb leren kennen waarop ik lekker verliefd mag zijn. Maar vooral het feit dat mijn kinderen prachtige wezentjes zijn, die het grootste deel van de tijd echt superflink zijn en mijn hart verwarmen op een miljoen verschillende soorten manieren.
Zoals wanneer mijn dochter mij het huisje komt tonen dat ze gemaakt heeft voor de slakken in de tuin (het heeft echt geen zin om uit te leggen dat de slakken al een huisje hebben) en mijn zoon die fier de dagen van de week in het frans en in het turks zingt. Dan denk ik: ok, moeilijk gaat ook.
sleepingincleansheets.com 