Liefste makelaar,
Jij en ik moeten elkaar vaak ontmoeten nu en dat is dik tegen je zin. Ik snap het, je ziet liever geen alleenstaande mama komen met haar 2 kleuters. Single mama’s kunnen vast niet werken en hebben sowieso niet voldoende inkomen voor de woning die te huur staat. We kunnen geen van allen rekenen en uitrekenen wat er wel of niet in ons budget zou passen. Onze kinderen zijn kleine varkentjes die hun omgeving vuil en kapot maken en waarschijnlijk ook luid, heel luid. Zonder partners zijn wij verloren schapen die niet voor onszelf kunnen zorgen, laat staan dat we een huis kunnen huren. Ik begrijp het helemaal.
Dus je verhuurt liever aan koppels, mensen met twee inkomens. Propere, nette en stille mensen zonder kinderen. Koppels die na een paar jaar misschien een baby’tje krijgen en dan een huis kopen of bouwen ergens buiten de stad. Die mensen zijn betrouwbaar en financieel veel stabieler.
Maar zie je, ik heb geld. Ik kan een huurwaarborg neerleggen en elke maand mijn huishuur betalen. Dan is er zelfs nog geld over om mijn vaste kosten te betalen. Mijn kinderen zijn lief en soms stout. Mijn dochter tekende al eens op de muur, mijn zoon brak vandaag nog een glas en samen kunnen ze luider roepen dan een gemiddelde hooligan. Maar ik laat die dingen niet gewoon gebeuren. Ik voed mijn kinderen op en ik weet hoe een verfborstel werkt. Begrijpt u hoe frustrerend dit is voor mij? Ik heb de centen om dat huis te betalen, maar u wil simpelweg niet aan mij verhuren.
Ik zou kunnen liegen en zonder de kinderen naar een huis gaan kijken. Ik zou een vriend kunnen meenemen en zeggen dat hij mijn vriendje is. En eerlijk gezegd, lijkt me dat niet eens een slecht plan nu. Mensen suggereren me dit al maanden en ik wilde dat oneerlijke spel niet spelen. Maar ik begin bij te draaien en helemaal gewonnen te raken voor het idee om keihard te gaan liegen om dat huis te pakken te krijgen. Want draai het of keer het, ik heb wel een huis nodig om in te wonen.
Dat is waartoe u mij dwingt. Want in mijn eerlijke situatie zoals hij bestaat, gunt u mij geen blik. Letterlijk. Vandaag keek u me niet aan en sprak u zelfs het grootste deel van het bezoek niet tegen mij. U had enkel aandacht voor het jonge koppel dat ook het huis kwam bezichtigen. U had de arrogantie om mij te zeggen dat het huis niet geschikt was voor twee kleine kinderen. Alsof u ook maar enige inspraak heeft in hoe ik mijn leven wil inrichten.
Of we kunnen allebei eerlijk zijn? U schrijft in uw zoekertje: “geen alleenstaande moeders welkom” of “kinderen niet toegelaten”, dan weet ik dat ik er niet meer op moet reageren. Dan vermijden we dat u neerbuigend moet doen tegen mij en dat mijn zelfvertrouwen in de huizenjacht een zoveelste barst krijgt.
Ik zou u ook gewoon kunnen vragen om voortaan wat vriendelijker te zijn, maar laten we een eerste en laatste keer echt eerlijk zijn tegen elkaar: dat gaat niet gebeuren. Dus ik hou me sterk dat u recht in mijn leugens trapt en ik binnenkort mag zeggen dat ik op slinkse wijze een huis kon bemachtigen.
Liefs,
Uw kapoen, single moeder en heel gauw ook uw huurder *lacht in vuistje*
sleepingincleansheets.com 