Aanmelden is om 17u en het startsignaal om 20u30. Daartussen heb je tijd hoor. Alles rustig. Tijd om iets te eten, nog goed te hydrateren, tijd om nog eens vlug te plassen en je playlist nog eens te overlopen. Je doolt wat rond en geniet van de sfeer en de joligheid, de opwarmende mensen. Jullie hebben niet echt samen getraind. Elk alleen veel geoefend, veel gelopen, een blessure hier en daar en dan telkens nadien een berichtje naar elkaar. De ‘goed gedaan’s en de ‘ik ben fier op jou’s vliegen virtueel rond en jullie vertellen aan jullie vrienden dat jullie samen gaan lopen. Schattig, vinden ze het. Wie gaat er nu voor zijn plezier in de kou kilometers aan een stuk lopen? Jullie twee dus en leuk dat het is om iets te hebben enkel en alleen voor jullie twee.
Om 19u komt er nog een berichtje binnen van een vriendin: “veel succes, onnozele koddigaards”. Smiley terug en “dank u!”. Er is nog tijd, echt heel wat tijd om te chillen.
Waar zou de start zijn? Hij is al weg. Gaan verkennen misschien. Of neemt hij een voorsprong? Of hij gaat het pad effenen. Of een goed plekje zoeken. Geen idee. Hij is gewoon vertrokken. Weg.
Sms naar dezelfde vriendin: “Hij is vertrokken zonder mij. Ik zal mijn eigen startpositie maar zoeken en op mijn gemakje alleen lopen.” Misschien komt er wel iemand naast mij lopen. En anders doe ik alsof dat alle supporters langs het parcours voor mij aan het juichen zijn.
Je kan dit, je kan dit helemaal alleen als het moet.
sleepingincleansheets.com 