* Ik zal het maar meteen zeggen: Jullie zijn zeer uitgesproken meningen van mij gewoon, maar deze blogpost is allesbehalve zwart-wit. Het is grijs, met roze en paars en groen en oranje. Ik heb er dus wat meer woorden voor nodig, dat heb je nu eenmaal met nuance.*
Daar stond ze dan. Dé vrouw achter dat belachelijk succesvolle online magazine. Belachelijk omdat het op zo’n minikorte tijd zoveel harten wist te veroveren, inclusief het mijne. Ik lees elk artikel heilig, heb imaginair ook al voor hun geschreven en vaak gedacht bij het schrijven van teksten “Is dit wel Charlie genoeg?”
Ze stond op een klein podium in een hippe locatie in hartje Antwerpen voor Pop Up Class te vertellen over hoe haar passie haar gebracht had tot het prachtige Charlie. Een avond die moest dienen om te inspireren. Zoals lightbulbs en young eventzz (of hoeveel medeklinkers daar ook moeten) en de fantastische VLCM uiteraard. Een avond die zogezegd om iets specifiek draait, maar eigenlijk komen mensen er vooral spreken over wat hun drijft en over hoe ze dromen realiseren. Daar heeft niemand een thema voor nodig. Mensen met passie zijn altijd interessant om naar te luisteren.
Deze keer kwam ik met vragen. Innerlijke vragen, ben geen openbare vragensteller. En de antwoorden waren eerlijk en gemengd en welja, ontgoochelend. Wat Charlie doet is zo eenvoudig als het geniaal is. Ze schrijven teksten die doodeerlijk en persoonlijk zijn en af en toe (vaker dan hun bescheiden hoofdredactrice wilde benoemen) zorgen voor een debat. Van kleine tot grote debatten op sociale media tot het herpubliceren in de grote nationale kranten tot bezoekjes aan Reyers Laat.
Een onderwerp dat ze graag aanhalen die Charlie’s is de combinatie werk en gezin. Hoewel ik me niet altijd kon vinden in hun oplossingen, was het vertrekpunt voor mij wel heel herkenbaar. Ik hou van mijn werk, maar ik hou nog meer van mijn kinderen en ik heb het gevoel dat ik keuzes moet maken. Waarom kan ik niet gewoon een fijne job houden waar ik me goed voel en tegelijk een goeie mama zijn?
Maar vanavond stond hier voor mij, de vrouw die niet per se alle artikels geschreven had over het onderwerp, maar de fucking eindredactrice is van het magazine die al deze artikels publiceert. Ze vertelde over het verloop, de opbouw, het beetje geluk, de fantastische mensen en haar geweldige partner. En toen kwam de onvermijdelijke vraag (die ik gelukkig niet moest stellen, iemand anders deed het): maar hoe doe je dat nu zelf als rolmodel?
En dat is niet fair natuurlijk. Niemand vraagt erom om in die rol van rolmodel geduwd te worden. Jozefien Daelemans had een visie over een magazine, tonnen ervaring en kennis en is er keihard voor gegaan. Dat ze gaandeweg een rolmodel werd, had ze vast niet verwacht en het lijkt me ook veel verantwoordelijkheid en druk voor iemand die zichzelf sowieso al elke dag overstijgt. Maar de vraag was daarom niet minder relevant, ik stelde mij precies dezelfde vraag, zij het om persoonlijkere redenen. En haar antwoord was niet wat ik verwachtte.
Haar verhaal was bij aanvang van haar presentatie begonnen met een anekdote die ze had gehoord tijdens een lezing van dé MarCom-madam van de Bozar die vertelde over een moment midden in het spitsuur in de Carrefour met een volgeladen kar en 3 jengelende kinderen rondom haar. Het was een soort helder “ik besef het moment” voor de Bozar MarCom-madam toen ze het beleefde en voor Jozefien toen ze het hoorde en heel erg herkende. En op dit eigenste moment weet elke mama die dit leest wat ik bedoel. Zo was het dus begonnen.
Het eindigde met het vreselijk eerlijke “ik ben er nog niet”. Elke avond aan de laptop of op de iPhone, volledig in startupmodus en als een echte jonge ondernemer afschuwelijk veel werken. Dat ze wou dat ze wat meer tijd had voor haar gezin en haar kinderen. Dat ze zelf dat evenwicht nog niet had gevonden en dat dat te vaak ten koste ging van haar kinderen. Tot dan had elke vezel in mijn lijf geroepen: Verdorie Dora, je weet echt wat je wil, ga er nu voor! En toen deed ze mij twijfelen. Veertig uur (of in haar geval 80 uur ofzo) per week doen wat je graag doet, is veel waard, maar elke dag je kinderen op tijd afhalen van school en nog een gezelschapsspelletje kunnen spelen voor de hele avondroutine begint, is toch ook serieus de moeite.
En toch en toch, stond voor mij iemand die mits een klein beetje geluk, veel veel veeeeeel meer lef en een paar geweldige mensen rondom haar iets had gemaakt. Iets echt. Geen compromissen, geen valse beloftes, maar de allereerlijkste journalistiek die nu in Vlaanderen bestaat. En ik voelde bewondering en ik voelde dat ze me geraakt had en ik voelde me een beetje bedrogen en ik vroeg me af “Wat kan ik nog als alleenstaande mama?”.
Ken je ze nog niet? Volg ze, lees ze, absorbeer ze. Ze zijn geweldig!
www.charliemag.be
Ohja, Alex Agnew, was daar ook. Die zei: Fuck it, ge leeft maar ene keer! Doe godverdomme waar ge goesting in hebt. Pakt risico’s! Ik dacht, die man is hilarisch en ook een beetje gek. Ik wacht wel tot er een vrouw wat uitleg komt geven. Maar hij zei ook: sluit nooit iets negatief af. Jouw netwerk zal altijd het allerbelangrijkste zijn, kies die mensen goed en draag er dan goed zorg voor. (Dat zei hij iets stoerder dan ik het nu schrijf.)
Dus hier, voor jullie: zoentjes en dikke knuffel! Bedankt om telkens terug te komen, wie je ook bent.
sleepingincleansheets.com 