Ga je wel eens vissen? Ze vroeg het mij in een penthouse cocktailbar in Brussel. De vraag an sich voelde letterlijk misplaatst. Neen dus, het lijkt me de saaiste “bezigheid” der bezigheden. Bespaar me ineens ook hoeveel rust de natuur je geeft en hoe mindful je ervan wordt. Je drinkt dure Gin, je rookt ultrafijne sigaretten en je hakken zijn hoger dan mijn balpen. Je maakt hier niemand iets wijs, trut.
Maar ze vond het allesbehalve mindful dat vissen. Integendeel, zo zei ze: het gaat om de suspens, het wachten op iets waarvan je niet weet wanneer het zal komen en dus zit je vastgepind aan je stoel. Een goede Netflixserie waardig. Het feit dat de uitstap zeer precies en tot in de kleinste details moet worden gepland en dan alle vissersmateriaal in de Audi cabrio geladen om naar een stuk water te rijden buiten Brussel om daar te wachten op wat zeker moet komen. Een urenlange cliffhanger die je scherp houdt. Je gedachten dwalen af, maar je ogen blijven gefocust op dat ene punt. In die uren vallen je puzzelstukken samen omdat je niet langer probeert om ze in elkaar te duwen, maar omdat ze vanzelf de weg vinden naar elkaar. Ineens weet je hoe je die presentatie moet opbouwen zodat het oprecht lijkt alsof je iets inhoudelijks verkoopt. Je begrijpt dat je collega het doet met jullie baas en dat je het al veel langer had moeten weten. En dat je nooit kinderen wil die je vrijheid om gelijk wanneer cocktails te gaan drinken alleen maar zouden versmachten.
Dan ligt hij daar, meer dood dan levend of net iets meer levend dan dood. Je hebt zijn (of zijn vissen vrouwelijk of allebei?) lot in jouw handen en kan hem laten sterven of terug in het water gooien. Eenmaal voorbij een bepaald punt, moet hij wel dood, want die vorte vissen halen hun zuurstof niet uit de lucht zoals wij normale mensen. Maar tot dan ben je God. Of toch op zijn minst een rijke bitch die rologend haar schouders al ophaalt bij de iPhone 6.
sleepingincleansheets.com 