Elke ochtend voer ik een zeer interessante fashionconversatie met mijn dochter. We overwegen wat ze die dag zal dragen. Dat komt erop neer dat zij elke dag haar “Bianca-rokje” wil dragen en dat ik praktische moederlijke argumenten aanhaal zoals: turnles, regenweer, het bewuste rokje zit in de was en het argument dat nooit luidop wordt gezegd “mama heeft fucking veel geld betaald voor al je andere kleren, gun ze toch gewoon een blik!”. We komen er altijd relatief vlug uit en dan kunnen we verder met de ochtendroutine. Ik heb dit gesprekje/onderhandeling aanvaard als een deel van de ochtend en vind het wel prima eigenlijk.
Deze ochtend kwam er echter een vervolg aan dit gesprek, eentje die ik niet had verwacht. Mijn zoon zijn kleren lagen al klaar, toen hij gedecideerd op mij afstapte en verklaarde: “ik wil deze onderbroek niet aandoen vandaag, ik wil een andere.” Wat zeg je daar, 3-jarige kleuter van mij? Een onderbroek? Ben je serieus? En zo stond ik ineens met hem voor zijn kleerkast te beslissen welk onderbroek hij vandaag zou aandoen. De blauwe met sterren was de winnaar van de dag. Geen twijfel dat ik hem morgen zal moeten uitleggen dat de blauwe met sterren in de was ligt en dat hij dus een andere zal moeten uitkiezen. Geen probleem, ik heb zeeën van tijd voor absurde conversaties voor ik naar mijn werk vertrek. Wie niet?
sleepingincleansheets.com 