Ik ben een positivo. Irritant optimistisch. Dat positief zijn, is een beetje ingebakken (een klein beetje maar, als ik er echt over nadenk) en grotendeels aangeleerd en positief geconditioneerd. Ervaring en overtuiging hebben me namelijk geleerd dat hoe positiever ik naar de wereld kijk, hoe mooier hij wordt. En toch, zijn er soms mensen waar ik eens scheef naar kijk. Omdat ik ze niet begrijp, omdat ik ze ook niet echt wil begrijpen of omdat ze gewoon idioot zijn.
1) Racisten. Kijk, je mag me allerlei theorieën geven over angst voor het onbekende. Je mag ook voorbeeldjesargumentatie aanhalen over die vriend van de neef van je ex-klasgenoot die overvallen werd door een Marokkaan. Nu moet je toch even serieus zijn. Er zijn huidskleurverschillen, er zijn culturele verschillen, er zijn sociaal – economische verschillen en er zullen nog wel een paar verschillen zijn. Maar er zijn geen superieure mensen en minderwaardige mensen. Het bestaat gewoon niet, dus stop nu maar met denken dat je zoveel geweldiger bent. Je bent een idioot.
2) Homofoben. Idem punt 1. Dat dat hoegenaamd nog bestaat, gaat mijn petje, mijn kap, mijn paraplu en heel mijn dak te boven.
3) Mensen die drinken en rijden. Ik haat het idee om gevaar te lopen omdat er een hersenloos iemand beslist om dronken achter het stuur te kruipen. Alcohol vertraagt je reflexen en maakt je hele gedachtegang troebel. Aanvaard het nu gewoon. Neem een taxi, wandel, drink niet, bel me midden in de nacht met de vraag om je te komen halen, maar respecteer je medemens en kruip niet achter dat stuur!
4) Mensen die schrijffouten maken. Ow! Gevoelig! Kijk, ik heb het niet over toevallige typfouten en al zeker niet over dyslexie en alle varianten daarop. Eigenlijk denk ik dat ik de bal hier een beetje mis sla, maar het is soms sterker dan mezelf. Wanneer ik schrijffouten zie, veronderstel ik automatisch dat de auteur niet zo intelligent is. Ik probeer heel hard om het niet te denken, maar het lukt niet vaak genoeg.
5) Mensen die vol zijn van zichzelf. Niets mis met zelfvertrouwen, ik moedig het zelfs aan! Maar sommige mensen tonen zich zo zelfzeker dat het bijna niet anders kan dan een masker zijn voor een gigantisch onzekere persoonlijkheid. Ze voelen zich de queen van het feest of werken zich zodanig in de kijker tot ze de queen worden. Ze praten over alle conversaties heen en luisteren geen halve seconde naar een ander. Vaak zijn zij ook echte statusfetisjisten, van die mensen die zeggen: “Ik ben senior key account sales and important things overall president-manager”. En omdat je geen idee hebt wat dat zou kunnen inhouden, kijk je een beetje verwonderd. Dat wordt door hun dan weer geïnterpreteerd als bewondering en zo geraakt niemand eigenlijk een stap verder.
6) Last but not least en daar gaat waarschijnlijk mijn grondigste hekel naartoe: mensen die kinderen krijgen zonder na te denken over de gevolgen en de verantwoordelijkheden die daarmee gepaard gaan. Kijk, ik ben geen perfecte moeder. Verre van. Ik roep te vaak, ik ga te laat slapen ook al weet ik dat ze vroeg zullen opstaan, ik knutsel met hun terwijl ik stiekem mijn mails check op mijn iPhone, ik haal propere kleren recht uit de droogkast, geef koeken omdat mijn fruit op is, laat ze televisie kijken wanneer ik niets beters kan/wil verzinnen en maak soms pannenkoeken omdat ik de fut niet heb om twintig keer te vragen om nu eens eindelijk de boterhammen (ja, ook de korsten) op te eten. De lijst is eindeloos, ik zou er een heel boek aan kunnen wijden. Chill, niemand hoeft perfect te zijn, dit is de echte wereld, niet Pinterest.
Maar soms kom ik ouders tegen waarvan ik me oprecht afvraag waarom ze ooit kinderen wilden. De kinderen kunnen nooit iets goed doen, ze worden meer door anderen opgevangen dan door de ouders zelf. Kinderen die zaken moeten realiseren die de ouders niet konden waarmaken. Kinderen die maar wat aanmodderen onder het mom dat ze het zelf maar allemaal moeten ontdekken. Ouders die niet weten wat het lievelingskleur is van hun kind, waar ze mee bezig zijn, wat ze later willen worden. Mensen die kinderen maken om hun relatie te redden (laat me in ’s hemelsnaam niet lachen!) en dan verwonderd zijn dat 6 maanden slapeloze nachten hun relatie eigenlijk nog meer heeft vernietigd. Mensen die kinderen maken omdat het van hun verwacht wordt, omdat het zo hoort, om mee te kunnen praten met hun vrienden.
Een kind verdient niet alleen onvoorwaardelijke liefde, maar ook een onvoorwaardelijk engagement! Er is geen verlof, geen proefperiode en geen ontslag. Je gaat ervoor en je doet dat voor de volle 200%. Je sociaal leven zal veranderen zoals het nooit veranderd is. Vraagt je job veel overuren? Dan zal je thuis moeten werken, wanneer je kinderen in bed liggen. Ook al ben je dan doodop. Uitslapen? Mja, de eerste jaren toch niet. Heel je leven verandert en moet veranderen en als dat voor jou niet ok is, dan begin je er beter niet aan.
Zo, fijn dat dat er ook even uit is 🙂
sleepingincleansheets.com 