Crowdfunding nog maar eens… De honk, supportershome van de Ajacieden, brandde vorige week. Een brand die opzettelijk werd aangestoken. Natuurlijk wil ik er handen en schouders terug onder zetten. Anderlecht zit in mijn hart en het logische gevolg is dat Ajax ook in mijn hart zit.
Voetbal, mijn voetbal, zoals het bestaat in mijn leven, is één van de mooiste dingen die er bestaan. Ik zie het in mijn zoon die dagelijks tegen een balletje sjot. Ik zie het in mijn jeugdherinneringen toen ik als kleine meid mee mocht naar het gigantische stadion van Anderlecht. We stonden op staanplaatsen die nu niet meer bestaan, maar een doorgang zijn geworden naar zitplaatsen. Ik kreeg een hamburger van mijn broer en escargots in een te pikant soepje dat ik toch maar opdronk omdat ik niet flauw wilde doen. Paars-wit, omdat dat nu eenmaal de kleuren van mijn nest waren. Zo gaat dat meestal. Als kind waren het vooral de sfeer en alles rond het stadion dat me boeide. Pas thuis op een scherm ontdekte ik het spel, de strategie, de techniek. Ik werd gebeten en het heeft me nooit meer losgelaten.
Vandaag is het mijn ultieme ontspanning en ontsnapping. Van zodra ik vertrek naar Brussel, heb ik geen zorgen meer. De kindjes zijn in goede handen bij mijn pkg en ik kan opnieuw gaan proeven van mijn fijnste jeugdherinneringen. De sfeer, de vriendschap, de eenheid onder supporters die me blijft raken. Ik krijg vaak de vraag waarom ik interesse heb in voetbal (vooral omdat ik een vrouw ben, maar dat zeggen ze er niet altijd bij). Het zijn doorgaans mensen die voetbal niet willen zien als een complex spel, maar als een rondje lopen en stampen tegen een bal. Dat is ok, het maakt ook niet uit. Maar ik zeg het toch even, het spel is zoveel mooier dan mensen soms durven denken. Een doordacht opgebouwde aanval, een speler die kijkt en opnieuw verdeelt, de getrainde balbewegingen, die maken het spel zo mooi! Ik wil niemand bekeren, de voetbalwereld is niet wanhopig op zoek naar fans.
Wat me wel echt van het hart moet na de tifo-commotie in Luik en de hele persgekte die nadien ontstaan is, is het volgende:
Ik ga al ruim 20 jaar af en aan naar Anderlecht kijken. Al 20 jaar hoor ik af en toe de stoerste cowboyverhalen over vechtpartijen allerhande, nog nooit was ik er getuige van. Nog nooit voelde ik me onveilig. Hooliganisme bestaat en ik ben er niet blind voor, ik veroordeel het enkel passioneel. Maar hooliganisme is ook overroepen. Het wordt gretig opgepikt door de pers en even gretig gelezen en bekeken. Sportieve agressie is een onderdeel van elke competitieve sport. Niemand vindt zijn tegenstander sympathiek genoeg om met de glimlach te verliezen. Maar fairplay en respect zijn evengoed een onderdeel van onze sport. Sterker nog, onder supporters zijn wij veel vaker gelukkig dan boos, geloof het of niet. Applausvervangingen, staande ovaties, liedjes speciaal voor specifieke spelers, pintjes trakteren voor je verjaardag, zorgen voor elkaar. Het is wekelijkse realiteit in elk stadion. De supporters die van elke wedstrijd een feest maken, zij zijn de reden waarom ik een abonnement neem en liefst geen enkele match mis. Samen roepen, samen zingen, samen vieren, samen verliezen. Kan het nog mooier?
Ja het kan mooier, want naar aanleiding van de brand in Amsterdam, zijn de Anderlecht-supporters opnieuw een crowdfunding gestart. Om onze vrienden van Ajax een hart onder de riem te steken. Verbroedering en tonnen solidariteit, ook dàt is voetbal! Meer info vind je hier.
En gewoon omdat ik het supermooi vind, geef ik deze ook nog mee… Enjoy!
sleepingincleansheets.com 