Mijn relatie met het stakingsrecht is een haat-liefdeverhouding geworden. Ik begrijp goed waar het stakingsrecht en de vakbonden vandaan komen. Ik ben dan wel geen historica, maar ik heb Daens ook gezien. Dat de noden en de discussies sindsdien veranderd zijn, lijkt me logisch. Wie ben ik om te zeggen dat de redenen om te staken tegenwoordig niet gerechtvaardigd zijn?
Maar (opgelet, ik word even heel simplistisch!) vroeger raakte het concrete staken vooral één groep mensen, de ondernemers. Hun productie lag stil, ze verloren inkomsten, waren ontevreden en in het beste geval deden ze een beetje water in de wijn. Dat was toch de hele bedoeling als ik het niet verkeerd begrijp.
Tegenwoordig is dat niet meer zo.Tegenwoordig raakt een staking ongeveer de hele bevolking. Een algemene staking kan het hele land platleggen. In het bijzonder de pendelaars. Zij staan absoluut niet meer stil bij de redenen waarom er wordt gestaakt. Het enige dat overblijft, is ergernis (en veel daarvan) omwille van het feit dat ze wééral later op hun werk zullen zijn. Dat ze wééral allerlei hindernissen zullen moeten overwinnen als ze zich beroepsmatig binnen de stad moeten verplaatsen. Vrees dat ze wééral afval zullen moeten opkuisen van de stakers en in een enkel geval schade moeten herstellen. Stakingen zijn een praktisch obstakel geworden. Hoe geraak ik op mijn werk en terug? Wie gaat de kinderen ophalen? Kan vergadering x nog doorgaan?
Over vandalisme zal ik het niet hebben. Ik zou teveel open deuren intrappen. Maar wat ik toch echt gek vind, is dat iemand die helemaal niet wil staken (en zo zijn er toch ook heel veel, heb ik begrepen) hier bijzonder veel hinder van ondervind. Ik lees op de Facebookpagina van de school dat ze meestaken en ik heb niet de intentie om mee te staken. Toch zie ik me genoodzaakt om vermoedelijk last-minute “verlof” aan te vragen (aka mijn klant te verwittigen dat ik er niet kan geraken). Zeer letterlijk een streep door mijn rekening, is dat.
“Waarom worden wij verplicht om solidair te zijn?”
Waarom worden wij verplicht om solidair te zijn? En voor u inhoudelijke argumenten aanhaalt. In 2015 waren er 25 stakingen in Brussel. U kan toch echt niet verwachten dat we ons allemaal scharen achter alle standpunten van deze mensen omdat we toevallig in Brussel werken? Maar blijkbaar moeten onze pendelaars het wel telkens ondervinden, een volledige maand per jaar.
Nog veel belangrijker: in hoeverre wordt er nog nagedacht over de motieven van de staking als er zoveel frustraties zijn omtrent de praktische gevolgen?
De stakingen zoals ze nu bestaan, zorgen voor een grotere polarisering. Je bent voor of tegen de staking. En naar mate de voors en de tegens groter worden groeit het onbegrip mee en wordt de ruimte om naar elkaars standpunten te luisteren steeds kleiner. Staken verhindert daarmee het genuanceerd debat dat we zo dringend nodig hebben. Het is alsof vakbonden niet begrijpen dat die stakingen hun draagvlak verkleint, los van het feit of hun argumenten waardevol zijn of niet. Ook al vonden zij de opkomst op hun betoging fenomenaal indrukwekkend, toch ging de meerderheid van werkend België gewoon werken. En dat weet de minister ook.
sleepingincleansheets.com 